Nu de hoogfeesten van Allerheiligen en Allerzielen naderen, nu wij zowel de gelukzaligen als de afgestorvenen gedenken, hebben vele katholieken een beklemd gevoel bij de grote stilte die vanuit de Kerk en zijn ambtsdragers (van hoog tot laag) uitgaat, wanneer het gaat om te spreken over de uitersten van de mens. Hoort u onze priesters en bisschoppen nog spreken over de dood en het oordeel dat er op volgt, over de Hemel, de Hel en het Vagevuur? Er ligt een soort taboe over deze onderwerpen… geen woord meer over de noodzaak om zich in dit leven reeds voor te bereiden, wil men er kunnen binnentreden.
Het is alsof het aardse geluk van het lichaam definitief de plaats heeft ingenomen van het eeuwige geluk van de ziel! Alsof wat de kern uitmaakt van het geloof van de apostelen vandaag waardeloos is geworden. Wat is er gaande met het christendom en vooral dan met de katholieke Kerk? Wil het gewoon een humanisme zijn , ingekapseld in een soort van wereldreligie, verenigd rond veelzijdige waarden en waarheden, in plaats van ten dienste te staan van Hij die De Weg is en De Waarheid? Waar zijn de herders? Waar zijn diegenen die al die ontredderde gelovigen niet in de steek laten, wanneer zij zich hopeloos voelen, nu de verwarring steeds groter wordt .
Een verwarring, die in de hand wordt gewerkt door het relativisme, het syncretisme en de overgave aan een neo-modernisme, dat in de huidige Kerk welig tiert en dat de hoogmoed heeft om de leer van Christus en zijn apostelen te willen overstijgen. Allerheiligen , Allerzielen, twee hoogfeesten van ons geloof, die ons ter bezinning roepen!
Natuurlijk mag de kerk niet zwijgen ! Een terechte opmerking uwerzijds.
Ik heb meermaals van gelovigen te horen gekregen dat men het niet op prijs stelde als ik over de “laatste dingen” (zoals Paus-emertitus Benedictus XVI het graag formuleert) sprak tijdens uitvaartmissen, bij vieringen in het crematorium of op het kerkhof.
De laatste voobede in de Heilige Mis formuleer ik als volgt:
“Dat hij of zij in ons midden, die de overledene als eerste volgt op de weg naar Gods eeuwigheid, klaar mag zijn om de Schepper te ontmoeten en dat de dood in dit leven niet onverwacht mag komen.”
Kunt u zich voorstellen dat mensen daarvan niet gecharmeerd waren ?Ik geloof dat de kerk in het westen bang geworden is voor mensen die breken met geloof en kerk.
De H. Paus Joannes Paulus II heeft dat bij zijn aantreden als Paus direct erkend en opgeroepen tot een nieuwe evangelisatie van de kerk in het westen.
Dank voor uw bemerking. God zorgt voor onze dierbare doden.
We vertrouwen hen toe aan zijn Barmhartigheid.
J.M. Schumans, pr.