Wordt paus Franciscus de Fidel Castro van de katholieke Kerk? Neen, het is geen misplaatste grap of een zoveelste aanval op de in progressieve en atheïstische kringen zo populaire paus Franciscus, het is een vaststelling die zich meer en meer opdringt! De befaamde Italiaanse katholieke journalist Sandro Magister heeft op zijn site” Chiesa” een grondige analyse gemaakt van de politieke lijn die paus Franciscus ten allen prijzen wil doorvoeren. Wij gaan hier uitvoerig op in…
Het is nu wel duidelijk: het pontificaat van Franciscus is gebouwd rond twee assen, de ene religieus, de andere politiek. De godsdienstige as is de regen van barmhartigheid, die iedereen en alles moet zuiveren. De politieke as is de strijd op wereldvlak tegen “de economie die doodt”. Het is een strijd die de paus wil winnen samen met degenen die hij de “volksbewegingen” noemt en waarin hij de toekomst van de mensheid ziet schitteren.
Om een andere paus te vinden, die een gestructureerd politiek project koesterde, moeten wij teruggaan tot Paulus VI, wiens project steunde op de Europese christelijke partijen van de twintigste eeuw, de christelijke partij van Alcide de Gasperi in Italië, de CDU van Konrad Adenauer in Duitsland, de CVP van Tindemans,enz…Jorge Mario Bergoglio heeft geen enkele voeling met deze Europese politieke traditie, die trouwens volledig voorbijgestreefd is. Als Argentijn, voelt hij zich veel meer verwant met wat in Europa een negatieve bijklank heeft: het populisme. Niet voor niets is Argentinie ook het land van Juan en Evita Peron, de charismatische leiders uit de jaren 50…
“Het woord volk is geen logische categorie, het is een mystieke categorie”, verklaarde Franciscus bij zijn terugkeer uit Mexico, in februari jongstleden. In een interview met Antonio Spadaro, Jezuïet zoals hij, heeft hij dit verduidelijkt: laat ons in plaats van “mystiek”, in de zin dat wat het volk doet, goed zou zijn, het woord “mythiek ” gebruiken . “Er is een mythe nodig om het volk te begrijpen”.
Elke keer, dat hij rond zich de “volksbewegingen ” uitnodigt, spreekt hij over deze mythe. Tot nu toe deed hij het drie keer: een eerste keer in Rome, in 2014, een tweede keer in Santa Cruz de la Sierra in Bolivië in 2015, de derde keer op 5 november in Rome. Elke keer weet hij zijn geselecteerde toehoorders te begeesteren met ellenlange toespraken van meer dan dertig bladzijden, die samen genomen het politieke programma van deze paus bundelen.
De bewegingen die Franciscus keer op keer uitnodigt heeft hij zelf niet opgericht, zij bestonden reeds voor zijn pontificaat. Zij zijn eigenlijk niet katholiek. Zij zijn gedeeltelijk de erfgenamen van de grote antikapitalistische protestbewegingen van Seattle en Porto Alegre. Met daarbij heel wat marginale groepen van zelfbenoemde”verworpenen” , waarin de paus ” de bron van morele energie” ziet die voortspruit uit de betrokkenheid van de verworpenen met de opbouw van de toekomst van onze planeet”.
En indien er voor deze wereldrevolutie een leider nodig is,dan hebben sommigen de paus reeds voor deze rol uitverkozen. Een jaar geleden, in Buenos Aires,heeft de Italiaanse filosoof Gianni Vattimo, een van de leiders van uiterst-links op wereldvlak, zich uitgesproken voor een nieuwe Internationale, “communistisch en papistisch”, die Franciscus als onbetwist leider zou hebben, om zo de nieuwe “klassenstrijd van de eenentwintigste eeuw te leiden en te doen slagen. Naast Vattino zat, zeer instemmend, Mgr. Marcelo Sanchez Sorondo, Argentijn en nauw medewerker van paus Bergoglio in het Vaticaan!
In het denken van de paus zijn de onderdrukte volkeren in opstand tegen de “economische systemen, die om te overleven, oorlogen moeten doen ontstaan om zo hun bilan in evenwicht te brengen. Door die bril verklaart hij ” de gefragmenteerde wereldoorlog” en zelfs het islamitisch terrorisme (dat hij nooit met name noemt…, terwijl er honderdduizenden christenen in het Midden-Oosten een genocide ondergaan!…).
Ondertussen lijden de linkse populistische regimes, waarvoor Bergoglio zoveel sympathie heeft, echter steeds meer schipbreuk: dit is zo in Argentinië, in Brazilië, in Peru, in Venezuela. In dit laatste land heeft de paus toch nog enige voldoening behaalt, met de komst van een nieuwe overste van de Jezuïeten, Arturo Sosa Ascabal. Marxist in zijn jeugd, heeft deze daarna de machtsovername van Hugo Chavez gesteund, van de man dus die het Venezolaanse ” pueblo” naar de catastrofe heeft geleid.
De politiek van de paus werd ook gedwarsboomd door de dood van Fidel Castro en door de verkiezing van Donald Trump als president van de Verenigde Staten. Ironisch genoeg zijn het juist “de verworpenen” van de grote kapitalistische industrie die massaal voor Trump gestemd hebben en hem zo aan de overwinning geholpen hebben!
Paus Franciscus is een kind van de Franse Revolutie. Katholieken die door hem “rigide” genoemd worden, moeten hun krachten samenspannen voor een contra-revolutie in Kerk en Staat, opdat de rampzalige erfenis van 1789 eindelijk haar dreigende kop ingedrukt krijgt.
De strijd die zich aan het ontwikkelen is rondom het walgelijke “Amoris Laetitia” van Paus Franciscus en de “dubia” van de Vier Kardinalen, is jaren geleden door Zuster Lucia van Fatima in profetische geest voorzegd geweest aan Kardinaal Caffarra, één van de Vier, in een brief aan hem gericht. Zij had gezegd dat de eindstrijd (dat is, van deze post-conciliaire tijd) over het huwelijk en het gezin zou gaan. In de profetieën van Akita, waarvan Kardinaal Ratzinger gezegd heeft dat zij essentieel dezelfde boodschap bevatten als die van Fatima, heeft Onze Lieve Vrouw gezegd dat kardinaal tegenover kardinaal zou staan, en bisschop tegenover bisschop.
Het is belangrijk dat de Kerkprinsen admonities gaan richten naar de Paus om de ketterijen die hij verspreidt, en indien hij die in de wind slaat, dat zij hem tot ketter declareren en van de Stoel van Petrus afgezet. Dan kan een nieuwe paus gekozen worden.
Het is hoegenaamd niet zeker dat de volgende paus beter zal zijn dan de huidige. Niet vergeten dat de drie laatste consistories een belangrijk contingent kardinalen van zeer bedenkelijk allooi in het kiescollege hebben binnengebracht. Hier in Mechelen hebben we een zeldzaam voorbeeld van dit type kardinalen, een merkwaardig exemplaar van arrogantie, lafheid, onbetrouwbaarheid en intellectuele armoede.
Ik ben er vast van overtuigd dat de post-conciliaire toestand nu haar climax bereikt, en dat het einde ervan nabij is. Van het verzoek van Onze Heer Jezus Christus aan de Koning van Frankrijk voor de Toewijding aan Zijn Heilig Hart, tot aan de Franse Revolutie, waren er honderd jaren. Van het verzoek van Onze Lieve Vrouw te Fatima aan de Paus van Rome voor de Toewijding van Rusland aan Haar Onbevlekt Hart, tot aan 2017, zijn er eveneens honderd jaren; en de Moeder Gods heeft zelf de parallel gelegd, in Haar woorden tot Zuster Lucia, waar Zij bitter kloeg over het feit dat de Pausen de weg van de Franse Koning volgden door de Toewijding uit te stellen.
Wij leven hier werkelijk ten tijde van een historisch scharniermoment, en wanneer men dan vaststelt dat zelfs de eurobonzen in hun europaleis te Brussel met angstige ogen het jaar 2017 tegemoet zien, dan bevestigt dit des te meer het feit dat de judeo-maçonnieke wereldorde op instorten staat. Wat dezen echter nog niet inzien, is dat op de smeulende ruïnes van die revolutionair-democratische wereldorde de Christelijke monarchie hersteld zal worden, zoals de Eerbiedwaardige Dienaar Gods, Bartholomaeus Holzhauser, in zijn “Commentario in Apocalypsin” verklaard heeft.
Katholieken moeten er naar streven om in hun naties de Intronisatie van Christus-Koning te verwezenlijken, zoals gevraagd via de Dienares Gods, Rozalia Celak. Moge de bede “Adveniat Regnum Tuum” constant op de lippen der rechtgelovige Christenen liggen, en moge het Smartvol en Onbevlekt Hart van Maria weldra triomferen.