“Hoewel in overspel verwekt, ben ik toch geen ongeval.”
Ik ben geadopteerd en enkele jaren geleden heb ik het voorrecht gehad om een beetje van mijn achtergrond te leren van mijn geboortemoeder. Ik ben op de wereld gekomen in zeer ongunstige omstandigheden. Mijn biologische moeder was een muzikant die terecht is gekomen in een overspelige affaire met een getrouwde man – een man die 6 kinderen had.
Ze hadden geen plannen voor haar om zwanger te worden – maar ze werd toch zwanger, en ze werden bang! Ze dachten dat de beste beslissing voor iedereen een abortus was. Voor hen leek het beëindigen van een zwangerschap beter dan het beëindigen van een huwelijk, en het stoppen van het hart van een onbekend, ongeboren kind leek beter dan het breken van de harten van de zes bekende, welbeminde kinderen.
Samen reden ze naar een abortus kliniek. Ze gingen naar binnen, ondertekenden het register, gingen zitten en wachtten… en wachtten… en wachtten. Ze wachtten voor bijna een uur– maar niets gebeurde.
Een procedurefout zorgde ervoor dat de naam van mijn geboortemoeder overgeslagen werd, terwijl de naam van iemand anders geroepen werd, en het leven van iemand anders beëindigd werd.
Die fout van de secretaresse is een stukje van de verbazingwekkende puzzel van de Voorzienigheid die perfect samen kwam en ervoor gezorgd heeft dat ik uiteindelijk voort zou bestaan buiten de baarmoeder van mijn moeder.
Een ander stuk van dat voorzienigheid is dat, terwijl mijn geboortemoeder wachtte, de herinnering aan een zondagsschoolles voor kinderen van meer dan twee decennia geleden in haar hoofd kwam. Het was een les over de tien geboden-een les waarin ze “toevallig” aanwezig was op een zondag terwijl ze een bezoek bracht aan een tante die buiten het dorp leefde en die haar “toevallig” meenam naar de kerk — iets dat haar familie zelden deed.
Toen ze op een koude metalen stoel zat in die donkere en sombere wachtkamer, kwamen de woorden “gij zult niet doden” in haar geweten zoals donder en ze raakte ervan overtuigd dat wat ze op het punt stond te doen moord was. Ze draaide zich om naar mijn biologische vader en vertelde hem dat, hoe uitdagend en traumatisch het ook was, ze niet kon doorgaan met de abortus maar dat ze een manier zou vinden om mij te laten bevallen.
Ze liepen samen die kliniek binnen. Ze kwam alleen buiten.
Ze bracht de komende zeven maanden alleen door -verborgen in een jachthuis met één kamer diep in de bossen van Sumter in Zuid-Carolina. Ze isoleerde zichzelf van iedereen uit schaamte voor de omstandigheden waarin ze zat, terwijl ze vastbesloten was leven te geven aan de vrucht van die omstandigheden.
Dat is wat ze deed, en haar onbaatzuchtige offer is de reden waarom ik hier ben.
Ze koos niet te voor het pad van het persoonlijk gemak, maar keerde haar weg radicaal om en ging door op het moeilijke pad van haar overtuiging – de overtuiging dat het kleintje in haar baarmoeder niet mag sterven als gevolg van haar daad van overspel.
Als ik even pauzeer om werkelijk na te denken over mijn verhalen – de omstandigheden waardoor ik verwekt ben, mijn nipt ontsnappen van abortus, de andere kleine jongen of meisje die die dag stierf, het huwelijk dat onder druk kwam door mijn geboorte, de broers en zussen die geleden hebben vanwege de ontrouw van hun vader, de angst waarmee mijn geboortemoeder geconfronteerd werd als ze nadacht over leven en dood in die kleine wachtzaal, en de gevolgen op lange termijn die de wil om mij op de wereld brengen haar gekost hebben–als ik aan deze dingen denk, word ik er werkelijk duizelig van. En het heeft haar veel gekost — veel van haar dromen stierven, maar ze begroef de hare vrijwillig om leven te geven aan de mijne.
Waarom ben ik hier? . . . . En hoor ik hier wel te zijn?
Ik kon kijken naar mijn leven en denken, “Ik ben gewoon een ongeval. Ik zou niet mogen bestaan. Ik ben niets meer dan een vergissing.”
In die momenten, wanneer twijfel en schuld in mij kunnen opstaan over de donkere details van het verhaal van mijn conceptie, wanneer ik het gewicht begin te voelen van de last die mijn geboorte geplaatst heeft op de rug van anderen, het is op die momenten dat ik even pauzeer om mijn gedachten te richten op Gods geopenbaarde waarheid over waarom ik hier ben. Ik ben hier door een plan van God— zelfs als het lijkt alsof ik ontstond ben in chaos.
Gods Woord vertelt me dat ik geen ongeval ben, maar dat ik hier ben – ongeacht de omstandigheden die me hier gebracht hebben – omdat God me hier wilde. Het vertelt me dat, ondanks de zonde van overspel van mijn biologische ouders, God op soevereine wijze ” mijn innerlijke delen gevormd heeft en me gewoven heeft in de schoot van mijn moeder.” Het vertelt me dat ik “prachtig gemaakt” ben.
Enkele jaren geleden, ontving ik een bericht van mijn geboortemoeder – de vrouw die zo veel voor mij opgeofferd heeft. Ze schreef me over haar eigen overtuiging dat ik niet levend ben door een ongeluk, maar dat ik besta door een soevereine beslissing van God. Ze schreef me om me te verzekeren dat, ondanks haar eigen lijden, ze er niets aan zou veranderen.
Ze schreef: “Lori, God maakte je met een doel. Je bent geen ongeval of nakomertje, je bent niet op aarde, “gewoon omdat”, en je bent niet slechts een willekeurige daad van Gods creativiteit. Je was gepland door de Schepper van het heelal, zelfs als je niet gepland was door mij. Je hebt de volledige goedkeuring van God van kop tot teen voordat je werd geboren – en het moment dat je geboren werd straalde Hij van vreugde. En ik ook!”
Vrienden, ik ken je verhaal niet, maar wat ik wel weet is dat het niet uitmaakt waar je op dit moment bent – misschien word je geconfronteerd met een ongeplande zwangerschap, verwerk je de naschokken van een abortus, probeer je details te begrijpen van een geboorte die het gevolg was van overspel, of van verkrachting of misschien zit je in een andere vreselijke scenario – elk leven heeft waarde van de moederschoot tot het graf.
Net zoals ik geen ongeval ben, bent u er geen — en ook het leven dat zich misschien in u aan het vormen is, is niet waardeloos. Het maakt niet uit hoe uw verhaal op dit moment lijkt, ik wil dat u weet dat er een Verlosser is op dit moment. Er is een goede God en een voldoende Verlosser die slechte dingen neemt en er iets moois van maakt, die de meest gruwelijke gebeurtenissen neemt en er iets prachtigs uit voortbrengt, die de droevigste verhalen neemt en de liefste liedjes schrijft.
Dat heeft Hij gedaan voor mij en voor mijn geboortemoeder en mijn gebed is dat door mijn verhaal te delen, u een glimp kan opvangen van de hoop en hulp die gevonden kan worden in Hem!
Lori Sealy woont in North Carolina met haar man en hun twee kinderen. Ze is een pianist, gitarist, zanger, liedjesschrijver, spreker, gebedsleider en nu een Pro-Life blogger voor Safe the 1. Ze deelt niet alleen haar Pro life levensverhaal, maar ook haar verhaal van autisme en van het opvoeden van een zoon die ook autisme heeft, evenals het getuigenis van haar geloof dat haar van atheïst tot Christen gebracht heeft. Haar website is www.lorisealy.com. Bekijk hier haar Pro-Life-boodschap op een steunverzamelactie voor een zwangerschapscenter, met inbegrip van het lied dat ze schreef over het verhaal van haar geboortemoeder. En hier is een uitgebreide versie van het verhaal van haar adoptie.
Getuigenis van Lori Sealy in Save the 1 en LifeSiteNews: Though conceived in adultery, I am not an accident
Vertaling van Hiëronymus Saepinus voor het Katholiek Forum
Recente reacties