Tot eerherstel voor de misdaad van abortus!

Beste Kruisvaarders,

“Neem hun, heer, neem hun en eet hun op, zodat gij sterk zijt tegen onze vijanden!” Zo bidden de afgodspriesters van de rijke zeevaarderstad Carthago (= Tunis, in Noord-Afrika) in het jaar 241 voor Christus. Net hebben de Carthagers de Eerste Punische Oorlog verloren van de Romeinen. Nu worden de muren van Carthago aangevallen door hun buitenlandse huursoldaten, die kwaad zijn, omdat ze hun loon niet betaald hebben gekregen. Binnen de stad scharen zich de vooraanstaanden en verderop het volk rond de trappen van de “tofét” of  “bamot”, een offerhoogte.   Daarop staat het reusachtige koperen beeld van hun afgod (eigenlijk: duivel!) Ba’al Ham’on, soms ook “Moloch” genoemd. Door offers aan deze demon smeken de Carthagers zijn bescherming af, zoals ze hem ook offers brengen voor een rijke oogst en rijkdom uit de handel.

Het afgodsbeeld heeft twee naar voren gestrekte handen en armen, die naar de buikkant afhellen in een gloeiende oven! Binnenin het beeld brandt vuur, zodat het hele beeld wit gloeit van de hitte, en door de walm (=rook) nog maar vaag zichtbaar is. Nu bestijgen de afgodspriesters de trappen naar het Ba’albeeld, met de offergaven. De offergaven die Ba’al vreet zijn … kleine kindertjes! De kleintjes kunnen zich niet verdedigen, maar voelen dat ze in gevaar zijn en beginnen te wenen! Opdat de ouders het wenen niet zouden horen, weerklinkt schrille muziek en luid tromgeroffel, terwijl het hele volk in ritme roept: “Os-sen! Os-sen! Os-sen! Neem ze aan, heer, als offerdieren!” Eén voor één leggen de moordenaars een kindje op de gloeiende armen van Ba’al Moloch, dat dan naar achteren rolt, de gloeiende buik van het monster in! Die dag worden twaalf onschuldige kinderen aan de afgod geofferd!

En dat doen de Carthagers regelmatig! Niet alleen dat soort dingen doen ze voor Ba’al: tussen “heilige zuilen”, verborgen in het struikgewas, komen ze ook nog samen (soms gemaskerd) om onkuisheid met elkaar te begaan. Onkuisheid is: iemands lichaam aanraken, zoals alleen getrouwden dit mogen doen, maar dan zonder getrouwd te zijn of op een lelijke manier. Maar de Carthagers zijn niet de eersten en de enigen om zulke dingen te doen. Ze zijn tenslotte verhuisde Feniciërs, ook genoemd Kanaänieten, die uit de streek van Libanon komen, in de buurt van het Heilig Land (Palestina, waar Jezus later leeft). De goede God waarschuwt Zijn volk: “Ontwijd uw dochters niet door onkuisheid! Wie één van zijn kinderen aan Moloch offert, zal Ik Mijn woede laten voelen!” (Lev. 19, 29 en 20, 3) En toch zijn er altijd weer Israëlieten die afvallen en Ba’al of Moloch vereren, om onkuis te kunnen zijn of om zogezegd hulp van die duivel te krijgen! De straf blijft niet uit: ongeluk komt over het land en het valt uiteen. Koningen geven het slechte voorbeeld: “Ze brachten hun zonen en dochters aan de afgoden ten offer, ze gingen het onschuldig bloed van hun kinderen vergieten, ze bezoedelden (=maakten vuil) het land met hun onkuisheid en bloedschuld!” (Psalm 106, 37-39) Daarvoor worden Israël en later Juda gestraft: vreemde, heidense volkeren veroveren het land en slepen de bevolking weg. Alleen de trouwe en de bekeerde mensen zullen later naar hun Beloofde Land kunnen terugkeren en weer in vrede leven (voor deze dingen: zie de “Kruisvaarder” van vorige maand).

Onschuldige kinderen doden om onkuis te kunnen leven, is dat alleen maar van vroeger? Courtney Baker en haar man wonen in Amerika. Ze zijn gelukkig: Courtney is in verwachting en dus zullen ze mama en papa zijn! Tijdens een zwangerschap nu worden mama en baby onderzocht door een speciale dokter: een “vrouwenarts”, ook genoemd “gynaecoloog”. Die kan ontdekken of het kindje een jongen of meisje is en of het gezond is. Wanneer hij nu de zwangere Courtney onderzoekt, zegt deze dokter: “Het is gehandicapt! Het kan beter NIET geboren worden!” Wat de dokter bedoelt: “Laat het kind in jouw buik doden! Dit soort kindermoord in de buik van de mama heet “abortus” of “vruchtafdrijving”. Daarvoor gaan “abortusartsen” of “aborteurs” meestal met een tang (!) de baarmoeder (= de plaats waar de baby zit) van de mama in. Soms wordt dit gefilmd en dan kan je zien hoe het baby’tje tracht weg te kruipen in het verste hoekje, maar natuurlijk kan het geen kant meer op! Dan begint de aborteur met de moordtang te knijpen en kan je het kind ZIEN (maar niet: HOREN) wenen van de pijn!  Tot … de aborteur het helemaal gedood heeft en in stukjes naar buiten haalt! Maar Courtney wil dit niet en antwoordt aan haar vrouwenarts: “O dokter, alsjeblieft ondersteun me! Mijn man en ik hebben het kindje al een naam gegeven: Emmy! We gaan het zeker houden!” De dokter: “Begrijpt u wel dat uw leven door dit kind ongelukkig wordt??” Gelukkig blijven Courtney en haar man sterk en Emmy wordt geboren. Natuurlijk is een gehandicapt kindje hebben niet makkelijk, maar … Emmy is een schatje! Mama Courtney schrijft nu aan de arts: “U hebt mij niet gesteund, toen ik het zo moeilijk had! Ook toen ik zei, dat we het kindje zeker niet dood doen, bleef u maar aandringen! Nu: we zijn niet ongelukkiger, maar gelukkiger geworden met Emmy!” Zoals bij Courtney, zo doen nu de meeste vrouwenartsen het, maar jammer genoeg zijn de meeste mama’s niet zo moedig als Courtney: meer dan 9 van de 10 gehandicapte baby’tjes worden gedood!

Wat nog veel gebeurt: zoals kort geleden in Hannover en Greven, in Duitsland. In een klas van 13-14-jarigen wordt in de les biologie “voorgelicht”. De lerares vertelt, wat er gebeurt als man en vrouw bij elkaar slapen en elkaar aanraken. Normaal krijgen ze dan op de duur een kind. Wat de lerares niet zegt, is dat dit alleen goed is als ze getrouwd zijn. Zo zal het kind een mama en papa hebben die bij elkaar blijven en het kind opvoeden tot het groot is. Wat de lerares wél zegt: “Zonder huwelijk is het ook zeer leuk, als jullie het binnenkort niet doen, zijn jullie niet normaal en zullen jullie een treurig leven hebben! Maar: doe het VEILIG! Er zijn namelijk middelen (“voorbehoedsmiddelen”), waardoor jullie daarbij niet zwanger kunnen worden!” Dan legt de lerares uit, hoe men die spullen gebruikt. De meisjes geloven het verhaal en ja, dan gebeurt het: ze geven zich over aan onbeheerste jongens en mannen en slapen met hen! Maar: die meisjes worden niet gelukkiger! Zeker één van hen wordt tóch zwanger van een kerel die niet haar man is en het misschien ook nooit wordt! Vol ontzetting loopt ze naar een opvoedster op school. Die wordt zelf bang en loopt met het verhaal naar een iets oudere collega (= een andere opvoedster) en vraagt wat ze aan het meisje moet zeggen. De collega is een gelovige katholieke moeder en die antwoordt: “Laat haar kindje gewoon geboren worden! Hoe moeilijk het ook wordt, er staan voor de piepjonge moeder mensen klaar om haar te helpen bij de geboorte en dan daarna voor haar baby’tje!” Maar wat doet de eerste opvoedster? Ze gaat naar het zwangere meisje van 14 terug en zegt: “Vertel niets aan je ouders! We gaan naar de kliniek en gaan “het” (ze bedoelt het baby’tje) laten weghalen!” Zo gezegd, zo gemoord!! Na een week komt de ongelovige opvoedster naar haar gelovige collega terug, deze keer met nog meer ontzetting: “Ik weet niet meer, wat ik aan dat meisje moet zeggen! Die ziet in de nacht vaak haar kind naast haar staan, achter een soort matglas, waarlangs het kleine kind afglijdt en roept: “Mama! Waarom mocht ik niet leven???”

Wat met dit 14-jarige meisje gebeurt, gebeurt ook met volwassen moeders zoals Marianne Germann. Op het moment dat ze al in de abortuskliniek ligt, roept ze tegen de arts: “Stop! U trekt me het hart uit het lijf!” Maar de aborteur antwoordt: “U moet!! Wij hebben een afspraak!’’ Die vent verdient er namelijk veel geld aan en gaat door! Marianne voelt zich kort daarna rot: “Wat voor een monster ben ik, dat ik mijn eigen onschuldige kindje heb laten doden?” Doordat ze voor haar slechte geweten tracht te vluchten, krijgt Marianne van de zenuwen een huidziekte. Die jeukt zó heftig, dat Marianne zich elke dag het hele lichaam krabt! Dan moet bij haar ook nog de baarmoeder worden weggehaald: nu kan ze al helemaal geen kinderen meer krijgen! Telkens als Marianne zwangere moeders ziet, wordt ze jaloers …Wat met het meisje en Marianne gebeurt, gebeurt na een tijdje met acht van de tien moeders die hun baby lieten aborteren. Men noemt dit “Post-Abortus-Syndroom” (PAS). Maar er komt nog méér ellende van deze kindermoord: sinds de jaren 1980 worden jaarlijks rond de 50 miljoen kindertjes in de moederschoot gedood! Dat is bijna 3 keer zoveel als er mensen wonen in Nederland en bijna 9 keer zoveel als er Vlamingen zijn! Elk jaar! Als abortus zoveel ellende brengt,  waarom laten zwangere moeders dan zoiets gebeuren? Er zijn er die men bang maakt zoals Courtney of zoals de schoolmeisjes in Hannover en Greven. Maar het gebeurt ook om andere redenen.

Ann Furedi, bazin van de grootste abortusklinieken (eigenlijk: moord-fabrieken) van Engeland, zegt: “Er komen meer vrouwen van boven de veertig jaar oud, de helft van hun is getrouwd. Velen van hen laten aborteren, omdat ze kwaad zijn op de man door wie ze zwanger werden, anderen omdat ze het net een slecht ogenblik vinden om een kind te krijgen”. Hoe kunnen de aborteurs zelf nog gelukkig zijn? Ann Furedi antwoordt: “Ook al lijkt de “foetus” (ze wil het niet “kindje” of “mens” noemen) erg veel op een baby en is een “zwangerschapsafbreking” (zo noemt ze abortus) wel gruwelijk (dat geeft ze toe!) … als alles achter de rug is, heb je toch een vrouw geholpen!” Niet waar, zoals we hiervoor al hoorden! Maar ze noemt nóg een reden: “Mijn zoon hoort in een wereld te leven, waarin hij zoveel mogelijk plezier door s… (ze bedoelt: onkuisheid) kan hebben als hij maar wil! En we weten toch dat voorbehoedsmiddelen niet (altijd) werken! We hebben abortus nodig als middel van zekerheid!” Daar komt de aap uit de mouw! Ja ook nu, net als in Carthago en Fenicië of bij de slechte koningen van Israël, moeten onschuldige kinderen sterven, omdat mensen liever onkuis willen leven in plaats van mooi te trouwen en kinderen te krijgen, of gewoon elkaar niet aan te raken! Vooral daarom laten de regeringen van onze ongelovige landen dit toe. “Vrouwen helpen”?? Vrouwen klappen geven! Ze eerst uitleveren aan de lust van onbeheerste venten, die wel hun lichaam, maar geen kinderen willen en dan ze zelf moordenares doen worden met een zwaar schuldgevoel en de andere PAS-ellende. Wie steekt daarachter? Gen. 3, 15: “Vijandschap tussen u (duivel) en de vrouw.” De satan wil ieder mens schaden, maar het lijkt alsof hij het nog meer op vrouwen heeft gemunt.

Waarom laten wetgevers abortus toe? Er is nóg een reden. In de jaren 1990 schreef de Wereld Gezondheidsorganisatie (WHO): “De bevolking van de wereld is te groot! Ze moet kleiner gemaakt worden!” En wat gebeurt er? Ze wordt door al die middelen kleiner, maar vooral in de landen van Europa en Noord-Amerika, dus landen die nog niet zo lang geleden christelijk waren! Maar nu zijn er te weinig kinderen om later voor de mensen te zorgen die nu oud aan het worden zijn. Wat doen? De ongelovige regeringen laten toe, dat de oudjes doodgespoten worden (euthanasie) en haalt ter vervanging mensen uit het buitenland naar binnen. Meestal islamieten, moslims. Die zijn nu bezig de uitstervende christelijke volkeren te vervangen. Wie kan daar achter steken? Weer de duivel! Jezus waarschuwt: “Hij is een leugenaar en mensenmoordenaar vanaf het begin!” (Jh. 8, 44) En de satan wil graag onschuldig bloed, kindertjes, zoals toen hij zich “Ba’al” of  “Moloch” liet noemen. En al wie hem gelooft, wordt ongelukkig. De moeders, maar ook de aborteurs. Ann Furedi’s jonge zoon kwam haar vragen: “Mama, is het dát, wat je doet? Doe jij baby’s dood?” Ook de landen worden niet gelukkig: Fenicië en Carthago worden vernietigd. De Romeinen doden de meeste Carthagers, maken al hun gebouwen (ook de boze “offerhoogten”) met de grond gelijk en strooien dan zout over de grond, opdat er niets meer moge groeien. Ook onze landen zijn nu bezoedeld door onschuldig kinderbloed. Hoe kan dat ooit nog goed komen? Eerherstel! Het zoveel mogelijk weer goed maken! De abortus-moeders: doen zoals Marianne Germann: ze begon eerlijk haar schuld toe te geven en God om vergiffenis te vragen! Bekering en Biecht, en nu andere vrouwen helpen, om niet te aborteren. Marianne kan nu eindelijk zichzelf vergeven en weer een beetje gelukkig worden.

Abortusartsen: doen zoals Bernhard Nathanson. Met nog andere ongelovigen vocht hij voor het “recht op abortus” en was zijn hoofdvijand Jezus’ Kerk. Nadat hij 60.000 baby’s heeft geaborteerd, waaronder een eigen kind, gaat hij in 1974 inzien, wat hij heeft gedaan en stopt met moorden. In 1996 laat hij zich katkoliek dopen en hij vecht nu tegen abortus met films, zoals “De Stille Schreeuw” (van het weerloze kindje dat hij bij een vruchtafdrijving filmt). En de regeringen van de landen? Zoals koning Hizkía van Juda: “Hij bleef God trouw en onderhield de geboden. Hij zond Israëlieten naar alle steden van het land die overal de “heilige zuilen” omhakten en de “offerhoogten” met hun altaren naar beneden haalden”. (2 Kron. 32, 1) Onkuisheidslessen en -films, abortus en haar “offerhoogten” van klinieken horen door de regering verboden en gesloten te worden!

Wat kunnen wij doen? Eerherstel aan de goede God brengen voor zoveel onschuldig bloed! Bidden en offertjes brengen, zodat de baby’s gered worden, de moeders hun liefhebben en laten geboren worden, de aborteurs zich bekeren en de wetgevers eindelijk een eind maken aan de ontucht- en bloedwetten! Dat zullen we elke dag in februari doen. Later kunnen jullie meedoen aan de strijd tegen abortus: bekend maken, betogen (Mars voor het Leven), vrouwen in nood helpen. Dan worden we geen tweede, totaal vernietigd Carthago, maar een gezegend en gelukkig volk met gelukkige moeders en kinderen!

Bron: Pater K. Huysegems, Tot eerherstel voor de misdaad van abortus!, informatieblad Nr. 291 februari 2017