Frankrijk en Europa: naar de onderwerping?

Het boek “Soumission” (“Onderwerping” of “Islam” in het Arabisch) zou gelanceerd worden op 7 januari 2015. Toen greep de aanslag op Charlie Hebdo plaats. Een schandaalboek? Na de aanslag werd de promotie onmiddellijk teruggedraaid. Het is geen makkelijke roman, de denkwereld van een Franse academicus (de Sorbonne). Volgens de Amazon-recensies zochten Amerikaanse lezers een antwoord op: “Wat is er gebeurd met Frankrijk?”

François komt moeilijk in verbinding met zijn Katholieke roots.

De hoofdpersoon, François, werkt aan de Sorbonne. Het onderwijs trekt hem niet aan. Hij is een specialist van Huysmans, schrijver, kunsthistoricus en Kaholieke bekeerling (eind 19de eeuw of het “fin de siècle”). Het is 2022 en er zijn dagelijks rellen in de studentenbuurt tussen “identitairen” en “salafisten”. Affectief gaat het de professor niet goed. Dan wordt de charismatische Ben Abbes tot president verkozen, voorzitter van een partij die schijnbaar uit het niets opgerezen is (zoals de partij van Macron). Hij wint omdat de andere partijen in de tweede ronde blok vormen tegen Le Pen en opnieuw oproepen “antifascistisch” te stemmen. De Sorbonne wordt geïslamiseerd en de professoren moeten moslim zijn. Maar dat valt eigenlijk nog mee. De concurrentie aan de Sorbonne is weggevallen, de vrouwen zijn uit het arbeidsproces verdwenen. De werkloosheid in het land vermindert sterk. De polygamie is toegestaan en dat valt François mee want hij heeft affectief nooit keuzes kunnen maken. Hij mag zich verder met de niet controversiële Huysmans bezighouden. Ben Abbes wil immers een Franse Islam, niet een doorslagje van het IS-kalifaat. Betekenisvol is dat Huysmans, zijn studieonderwerp, voor zijn bekering een “decadentist” genoemd werd, een estheet die zich van de wereld niet aantrok en zich aan verfijnd esthetisch genot overgaf (roman “A rebours“).

De roman analyseert scherp het defaitisme en narcisme van de huidige West-Europese intellectuele klasse, hun “decadentisme” vergelijkbaar of erger dan het “fin de siècle” van Huysmans. 

Enkele in het oog springende feiten uit de actualiteit. In het boek wordt de Sorbonne geïslamiseerd. Op 14 september 2015 sloot de rector van de universiteit en de procureur-generaal van Qatar een overeenkomst voor een partneriaat (60000 euro per jaar). Zie: https://www.causeur.fr/qatar-sorbonne-migrants-houellebecq-soumission-34579 Dat dient om een 100-tal Syrische vluchtelingen op te vangen en onderwijs te bieden. Zelf ontvangt het superrijke Qatar geen enkele vluchteling in eigen land. Het is wel een van de grote sponsors van het soennitische terrorisme. Het is ook de beschermer van de Moslim Broederschap.

De Ben Abbas van de roman, verkozen tot president, is vaag gemodelleerd naar Tariq Ramadan, moslim intellectueel en chouchou van de “interfaith” en expert op zovele tv-platforms. Hij is de kleinzoon van Al Banna, stichter van de Moslim Broederschap in Egypte in de jaren 20. Hier een schema van Ikhwan watch website (Ikhwan of Moslim Broederschap, kortweg MB). Tariq bevindt zich in het centrum: http://www.ikhwan.whoswho/blog/archives/9997

Saïd Ramadan, Palestijn en vertegenwoordiger van de Palestijnse zaak is zijn vader. Hassan al Tourabi is een Soedanese predikant, die dicht stond bij Bin Laden in de jaren 90. Jassim Sultan is de strateeg van de MB in Qatar en Al Jazeera-topman. Malcolm X is een VS-activist, die zich bekeerde o.i.v. Saïd Ramadan. Qaradawi is de top predikant en jihadkenner van de MB.

Tariq Ramadan heeft een centrum in Zwitserland maar bouwt uit in Saint Denis, Parijs. Frans is één van de grote talen van de Islam, volgens hem. Dus beter een centrum dicht bij Parijs. Na de aanslag in Brussel in maart 2016 was Ramadan er onmiddellijk bij om conferenties te geven met Moureaux (ex-PS-burgemeester en ooit trotskist) en Plenel (stichter van de journalistieke site Mediapart en trotskist). Hier geen onvertogen woord van Tariq Ramadan, alles bedachtzaam. Wordt hij “presidentiabel”, vraagt Atlantico zich af. Zie: http://www.atlantico.fr/rdv/zone-franche/quand-tariq-ramadan-utilise-attentats-bruxelles-pour-se-transformer-en-futur-candidat-presidentielle-merci-michel-houellebecq-2640869.html Broeder Ramadan wordt nu “citoyen” Ramadan, hij wil een brug slaan, een brug in één richting wel te verstaan.

Probleem. Hij heeft nog niet de Franse nationaliteit maar hij zegt al begin 2016 die te zullen aanvragen. De toenmalige eerste minister Valls ziet geen enkele reden om toe te kennen. De zaak is nog hangend. De broer van Ramadan ging v oluit voor Macron.

De kaarten zijn echter grondig dooreen geschud de laatste jaren. De MB kwam aan de macht na verkiezingen in Egypte in 2011 en vloog er na een jaar uit. Onze pers zegt, militaire staatsgreep. Maar het was eerst een volksopstand, veel meer dan Tahrir een kleine twee jaar ervoor, met miljoenen op straat overal in Egypte in juni 2013, om te protesteren tegen de afschaffing van de voedselsubsidies, uitverkoop van het land (Suezkanaal, grond in de Sinaï, oorlogspolitiek tegen Assad in Syrië). Ondertussen waren duizenden Koptische christenen uitgemoord, kerken verbrand.

Het gaat de MB niet meer voor de wind. Een nieuwe president in de VS. In een bijeenkomst van de Organization of Islamic Cooperation (57 landen) begin juli 2017 kon Trump verkrijgen dat de landen de steun aan de supranationale politieke Islambewegingen stopzetten, m.a.w. de MB te laten vallen. Dat heeft consequenties. Hamas is het MB-filiaal in de Palestijnse gebieden en moet nu hals over kop toenadering zoeken tot die andere supranationale politieke Islambeweging, nl. het sjiitische Iran. Niet evident. Hamas was zo dom geweest om in 2013 tegen Assad (en de Iraanse milities in Syrië) partij te kiezen.

De MB is de supranationale beweging die in Egypte gesticht is in 1928 na de afschaffing van het kalifaat door Ataturk. Bedoeling was de fakkel van de supranationale politieke Islam over te nemen van het Turkse rijk. Vanaf het begin waren er contacten met geheime diensten (de Britten). De Britten zagen in de MB een instrument om het Arabische plaatselijke nationalisme te verzwakken.

Als de landen van de Organization of Islamic Cooperation de MB nu laten vallen dan is dat wellicht uit minder nobele motieven. Er is altijd afgunst geweest dat de MB en zijn verwante juridische scholen te veel zouden domineren i.v.m. andere fundamentalistische stromingen zoals die er zijn in Pakistan, Indië enz. De OIC zegt niet: “Jullie zijn slechte moslims” maar “Jullie politieke machinaties brengen ons in gevaar”. Maar als kwaad ander kwaad bestrijdt, kan daar iets goeds uit voortkomen.

Het is bewezen dat de MB links heeft met allerlei terreurbewegingen (niet alleen Al Qaeda maar ook Antifa, Black Lives Matter..). Zie daarvoor:

Deze VS-militair en kenner van de jihad, Stephen Coughlin, kon zijn presentaties in het leger niet meer voortzetten onder Obama wegens niet “politiek correct”. Hij kon talloze interne documenten van de MB inkijken, die gebruikt zijn bij gerechtszaken over de steun van MB-stichtingen aan het terrorisme, zoals bij de Holy Land trial . In 2015 publiceerde hij zijn boek, met eindeloos veel materiaal van erkende autoriteiten uit juridische scholen, erkende theologen en Hadith-autoriteiten uit de eerste eeuwen. De teneur is duidelijk: de terroristen hebben wel degelijk algemeen door de traditie erkende theologische argumenten. Hooguit kun je hen aanwrijven dat ze zaken toepassen die eigenlijk eerder voor de “eindtijd” bestemd zijn en dat we daar nog niet aan toe zijn, maar dat is geen theologische argument, enkel een overweging van historische opportuniteit. 

Coughlin bespreekt in zijn boek ook de beruchte presentatie van majoor Hassan, de massamoordenaar van de basis Fort Hood (2009). Die had in het leger presentaties gegeven over het probleem van de moslim in het Amerikaanse leger, wat de Koran zegt over het doden van ongelovigen, in landen waar de moslims in de minderheid zijn, over het doden van medegelovigen en de hellestraf daarvoor. Zie zijn slides op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=gq4VLhec1RI

Hassan legt in zijn slides haarfijn het principe van de herroeping uit, dat uit de Koran zelf afkomstig is. De openbaring heeft ruim 22 jaar geduurd en Mohammed kon aanvankelijk de boodschap niet in zijn volle draagwijdte begrijpen. Daarom is de openbaring progressief gebeurd. Daardoor is er soms tegenspraak tussen eerdere en latere verzen: bijv. “geen dwang in godsdienst” (soera 4) en “het zwaard” (soera 9). Latere soera’s herroepen eerdere soera’s als er tegenspraak is. Dus soera 9 herroept soera 4, zo eenvoudig is het. De Europeanen hebben blijkbaar nog nooit van de “herroeping” gehoord. De “Gutmenschen” halen altijd “geen dwang in godsdienst” aan om aan te tonen dat de Islam overwegend “gematigd” en “vredelievend” is. 

De tijden veranderen echter, ook voor de politieke Islam. Saoedi-Arabië heeft in juli de boeken van MB-theoloog en jihadprediker Qaradawi uit de rekken gehaald. In de Verenigde Arabische Emiraten is de MB al sinds 2014 buiten de wet gesteld. Ook de VS en de FBI is alert. Europa blijft eens te meer achter in zijn struisvogelhouding. De werken van Qaradawi zijn in Brussel, Parijs.. vrij te verkrijgen. Leden van de MB draaien hier nog altijd mee als representatieve “vertegenwoordigers van de moslimgemeenschap” in allerlei adviesorganen. Tariq Ramadan is nog altijd salonfähig op de tv-platforms.

Kan iemand eens een dissertatie maken over de handboeken van de Koranscholen bij ons? Dat is het werk dat Stephen Coughlin gedaan heeft voor de VS. Welke bronnen halen de schoolhandboeken aan i.v.m. het doden van ongelovigen, het doden van medegelovigen, de jihad, de Sharia en de wet van de ongelovigen? Je moet daar geen Arabisch voor kennen. Die bronnen bestaan in het Frans en Engels. 80% van alle moslims in de wereld kent immers helemaal geen Arabisch. Alle autoriteiten (i.v.m. Koran, Hadith, juridische scholen..) zijn al lang in het Engels vertaald via India, Pakistan of gewoon in de VS. Een universiteit zal echter een dissertatie over koranschoolhandboeken in het eigen land nooit toestaan, dat is gewoon niet politiek correct. Een politieke studiedienst van een zich populistisch noemende partij?

Zo lang we de bronnen van ook bij ons gangbare handboeken niet onder ogen zien, blijven we hier in Europa in een Stockholmsyndroom leven.