Prof. De Mattei: “Het meest vreselijke schisma die de wereld ooit gezien heeft”

Artikel door Kerkhistoricus en Vaticaankenner Prof. dr. Roberto De Mattei.

Op 4 februari 2019 tekenden ‘paus’ Franciscus en de Groot-Imam van Al Azhar, Ahmad Al-Tayyeb in Abu Dhabi het document over “Menselijke broederlijkheid voor Wereldvrede en Samenleven.” De verklaring begint in de naam van een God, die, indien hij een algemene God moet zijn voor iedereen, niets anders dan de Allah van de Moslims kan zijn. De God van de Christenen is in feite één in natuur, maar Drie-een in personen, gelijk en afzonderlijk, Vader, Zoon en Heilige Geest. Sinds de tijd van Arius en daarna, heeft de Kerk de anti-Trinitarianen en de Deïsten bestreden die dit mysterie ontkennen of opzij zetten, welke het grootste is van het Christendom. Islam daarentegen, wijst het af in afgrijzen, zoals de Sura, van “authentieke aanbidding” verkondigt: “Hij, God is één! God, de Eeuwige. Hij zal niet voortbrengen, noch werd hij voortgebracht, en niemand is gelijk aan hem!” (Koran 112,2,4).

In feite wordt in de Abu Dhabi verklaring geen aanbidding bewezen aan zowel de God van de Christenen als de God van de Islam, maar een seculiere goddelijkheid, “menselijke broederlijkheid”, “die alle mensen omarmt, hen verenigt en hen gelijkstelt.” We hebben hier niet te maken met de “geest van Assisi” – die in het naar elkaar toegroeien van de religies desalniettemin de voorrang  van de religieuze dimensie over die van de secularisten erkent – maar met een bevestiging van onverschilligheid. In feite wordt op geen enkel vlak een fundamentele metafysica van de waarden van vrede en broederlijkheid vernoemd, maar er wordt wel voortdurend naar verwezen. Het document, wanneer het bevestigt dat “het pluralisme en de diversiteit van religies, kleur, geslacht, ras en taal werd gewild door God, in Zijn wijsheid, waarmee Hij menselijke wezens creëerde,” belijdt niet de oecumene die door Pius XI werd veroordeeld in Mortalium animos (1928) maar de religieuze onverschilligheid die veroordeeld werd door Leo XIII in de encycliek Libertas (20 juni 1888), welke hij omschrijft als “een onderrichtend systeem dat leert dat ieder vrij is om de religie te belijden welke hij verkiest, en zelfs om geen enkele te belijden.”

In de Abu Dhabi verklaring, onderwerpen Christenen en Moslims zichzelf tot het primaire beginsel van de Vrijmetselarij, waarbij de waarden van vrijheid en gelijkheid van de Franse Revolutie hun verwezenlijking vinden in universeel broederschap. Ahmad Al-Tayyeb, die samen met ‘paus’ Franciscus de tekst opmaakte, is een “erfelijke sjeik” van het Broederschap van Sufis voor Boven-Egypte, en in de Islamitische wereld is Al Azhar, de universiteit waar hij de rector van is, bekend om hun voorstel van Sufi-esoterisme (een soort islam-new-age) als een “inleidende brug” tussen Oosterse en Westerse Vrijmetselarij (cf. Gabriel Mandel, Frederico II, il sufismo e la massoneria, Tipheret, Acireale 2013).

Dit document roept op een dringende en herhalende wijze de “leiders van de wereld alsook de architecten van de internationale beleid en wereldeconomie, intellectuelen, filosofen, religieuze figuren, artiesten, mediaprofessionelen en mannen en vrouwen van cultuur in elk deel van de wereld,” om krachtig samen te werken om de “cultuur van tolerantie en het samenleven in vrede” te verspreiden, en daarbij “de vaste overtuiging” uitend “dat de authentieke leer van religies ons uitnodigt om geworteld te blijven in de waarden van vrede; om de waarden van wederzijds begrip, menselijke broederlijkheid en harmonieus samenleven te verdedigen.”

Deze waarden, zo benadrukt het document, zijn het “anker van verlossing voor ons allen.” Zo vragen, “de Katholieke Kerk en Al Azhar” dat “dit document het voorwerp wordt van onderzoek en bezinning in alle scholen, universiteiten en vormingsinstituten, om zo te helpen nieuwe generaties te onderwijzen om goedheid en vrede naar anderen te brengen, om overal de verdedigers te zijn van de rechten van de verdrukten en van de minsten van onze broeders en zusters.”

Op 11 april werd in Santa Marta in het Vaticaan, het Abu Dhabi document verzegeld met een symbolisch gebaar. Franciscus wierp zich ter aarde neer vóór drie politieke leiders van Sudan en kuste hun voeten, om de vrede af te smeken. Dit gebaar zou niet zozeer moeten beoordeeld worden voor wat het bevestigt: de onderwerping van de Kerk aan de politieke machten, maar voor wat het ontkent: de afwijzing van het Koningschap van onze Heer Jezus Christus. Diegene die Christus vertegenwoordigt, in Wiens Naam iedere knie zal buigen in de hemel en op aarde (Filip. 2,10) moet eerbetoon ontvangen van mannen en naties en aan niemand eer bewijzen.

De woorden van Pius XI in de encycliek Quas primas (1925) luiden: “O, welk geluk zou ons ten deel vallen indien alle mensen, individuen, families en naties zichzelf zouden laten regeren door Christus! Tenslotte, om de woorden gesproken door onze voorganger Paus Leo XIII, 25 jaar geleden tot de bisschoppen van de Universele Kerk te gebruiken, ‘tenslotte zou veel kwaad genezen worden; dan zal de wet z’n vroegere autoriteit herwinnen; de vrede met al z’n zegeningen zou hersteld worden. Mannen zullen hun zwaarden in de schede steken en hun wapens neerleggen, wanneer allen vrijuit de autoriteit van Christus erkennen en gehoorzamen, en elke tong belijdt dat de Heer Jezus Christus in de glorie van God de Vader is’.”

Het gebaar dat door ‘paus Franciscus’ werd gesteld in Santa Marta ontkent ook een subliem mysterie: de Incarnatie, de Passie en de Dood van onze Heer Jezus Christus, de enige Redder en Verlosser van de mensheid. Door dit mysterie te ontkennen, de verlossende missie van de Kerk – geroepen om de wereld te evangeliseren en te beschaven – is ontkend. Zal de Amazonesynode die komende oktober plaatsvindt een nieuwe fase zijn in de afwijzing van de missie van de Kerk, die ook een afwijzing is van de missie van de Vicaris van Christus? Zal ‘paus Franciscus’ knielen voor vertegenwoordigers van de inheemse mensen? Zal hij hen vragen om hun tribale wijsheid (de wijsheid van de volksstam), waarvan ze dragers zijn, over te brengen naar de Kerk?

Wat zeker is, is dat drie dagen later, op 15 april, de Kathedraal van Notre Dame (een omschrijvend beeld van de Kerk) opging in de vlammen die de torenspits verslonden, maar de fundering intact liet. Symboliseert dit niet dat, ondanks de instorting aan de top van de Kerk, haar Goddelijke structuur stand houdt, en niets in staat zal zijn om dat kapot te krijgen?

Een week later schudden andere gebeurtenissen de katholieke publieke opinie dooreen. Een reeks van terreuraanslagen, gepleegd door de volgers van diezelfde religie waar paus Bergoglio zich aan onderwerpt, transformeerden het Pasen van de Verrijzenis in een dag van Passie voor de universele Kerk, met 310 doden en meer dan 500 gewonden. Zelfs voordat het de lichamen verteerde, verteerde het vuur de illusies van die katholieken die met applaus en gitaar het alleluja aanhieven, terwijl de Kerk haar Goede Vrijdag en Stille Zaterdag ervaart.

Sommigen mogen opwerpen dat de terroristen in Sri Lanka, zelfs al waren ze Moslim, niet de Islam vertegenwoordigen. Maar zelfs de Imam van Al Azhar, die het document over vrede en broederlijkheid ondertekende, vertegenwoordigt niet de hele Islam. ‘Paus Franciscus’ aan de andere kant, vertegenwoordigt zeker [het modernistisch, afvallige deel van] de katholieke Kerk. Maar voor hoe lang?

Er is geen ware broederlijkheid buiten het bovennatuurlijke, welke niet voortkomt uit relaties tussen mensen, maar van God (1 Thess. 1,4). Op dezelfde manier is er geen vrede mogelijk buiten de Christelijke vrede, omdat de bron van ware vrede Christus is, de geïncarneerde Wijsheid, die “vrede verkondigde aan jullie die veraf waren, en vrede aan hen die nabij waren” (Ef. 2,17). Vrede is een geschenk van God, aan de mensheid gebracht door Jezus Christus, Zoon van God en Koning van Hemel en Aarde. De Katholieke Kerk door Hem gesticht, is de opperste bewaarplaats van vrede, omdat zij bewaardster is van de waarheid, en vrede is gefundeerd op waarheid en gerechtigheid.

Het neo-modernisme, dat ingeworteld is in de top van de Kerk, predikt een valse vrede en valse broederlijkheid. Maar valse vrede brengt oorlog in de wereld, net zoals valse broederlijkheid schisma teweegbrengt, wat oorlog is in de Kerk. De H. Luigi Orione had dit allemaal op dramatische wijze voorzien op 25 juni 1913: “Modernisme en semi-modernisme kunnen niet verder gaan – vroeger of later zal het protestantisme zijn of een schisma in de Kerk die het meest vreselijke zal zijn die de wereld ooit gezien heeft.”

Bron: Rorate Caeli (vertaling via Restkerk.net)