Ernesto “Che” Guevara (1928-1967), de Argentijns-Cubaanse marxistische guerillaleider, wordt door het links-progressieve volkje vaak als een soort vrijheidsicoon voorgesteld. Tegenwoordig komt men zijn portret op de meest uiteenlopende gebruiksvoorwerpen tegen, van koffiekoppen tot t-shirts. De “Che” is namelijk hip en modern geworden. Toch was Che Guevara op geen enkele manier een voorstander van de meeste idealen, die vandaag in politiek correcte kringen worden gepromoot.
Homoseksualiteit als “bourgeois perversie”
Homoseksualiteit, bijvoorbeeld, beschouwde Che Guevara as een “bourgeois perversie”, die niet paste in zijn Marxistisch mensbeeld. Homo’s in Cuba werden dus genadeloos opgesloten in heropvoedingskampen, waaronder het Guanahacabibes-kamp, in 1960 opgericht voor “misdadigers tegen de revolutionaire moraal”. Je kon er om allerlei redenen geïnterneerd worden: van homoseksualiteit of het belijden van een religie (heel wat priesters kwamen er terecht), tot dronkenschap, het spelen van luide muziek of anti-autoritair gedrag. Met andere woorden, Che Guevara had menige hedendaagse jongere ongetwijfeld zonder pardon de bak in gegooid.
Blanke superioriteit
Ook voor mensen van niet-Europese origine, had Che Guevara weinig respect. Hij geloofde in de superioriteit van het blanke ras en noemde Mexicanen bijvoorbeeld “een bende ongeletterde Indianen”. Mensen met een Afrikaanse achtergrond konden bij Che Guevara al zeker geen genade vinden. In zijn dagboek, schreef hij o.a. dat zwarten “hun raciale zuiverheid te danken hadden aan hun tekort aan lichaamshygiëne.“ Niet bijzonder politiek correct volgens hedendaagse normen.
De dood als revolutionaire noodzaak
Tenslotte had Che Guevara geen respect voor het leven. Volgens het boek “Mi primo, El Che,” (Alberto Benegas Lynch Jr.) begon zijn carrière van geweld met het folteren van dieren, een typische eigenschap van seriemoordenaars. Doorheen zijn leven als guerillastrijder had Che Guevara geen probleem met het folteren en doden van tegenstanders en vond geweld een revolutionaire noodzaak. Gedurende de eerste twee jaren van het revolutionaire regime in Cuba (1959-1960), kregen niet minder dan 1,118 personen de doodstraf van de door Che Guevara geleide Revolutionaire Tribunalen. Vaak gebeurde dit op basis van een eenvoudig vermoeden. Tijdens een bezoek aan de VN in New York in 1964, verklaarde Che Guevara het volgende: “Executies? Ja, we hebben geëxecuteerd, we zijn aan het executeren en zullen doorgaan met executeren.” Dezelfde Che Guevara had na de Cubaanse rakettencrisis in 1962 trouwens al zijn ontgoocheling geuit over het uitblijven van een nucleaire oorlog, omdat hij had gehoopt om vanuit de as “een betere wereld” op te bouwen. Het is dus moeilijk om geen dosis ironie te voelen, wanneer je een hedendaagse Vlaamse jongere, die waarschijnlijk tegen de doodstraf, kernraketten en dierenmishandeling is, in een Che Guevara t-shirt ziet rondlopen. Het bewijst des te meer, hoezeer het Westen in een fictieve realiteit leeft.
Bron: Huffington Post
Bedankt voor de kritische noot. Opmerking: Ché Guevara steunde wel de revolutie in Congo, waar hij ook naartoe getrokken is. Vraag: zou hij ook dan nog racistische gedachten gekoesterd hebben tegenover zwarte mensen?
Ik ben geen aanhanger van Ché’s ideologie en besef dat communisme heel verderfelijke gevolgen heeft. Anderzijds moet je alles toch ook zien in een historische context. De dictaturen die toen in Latijns-Amerika volop door de VS werden gesteund, zorgden voor heel wat ellende voor de onderste lagen van de bevolking. Tot op vandaag is de tegenstelling tussen rijk en arm in Latijns Amerika zeer groot. Daar mag je toch ook wel bedenkingen bij hebben.
Ik ben er wel van overtuigd dat een terugkeer naar het meer traditionele katholicisme van cruciaal belang is om die tegenstelling tussen rijk en arm te counteren. Het is precies het respect voor de 10 geboden en voor de sociale leer van de katholieke kerk die ervoor kan zorgen dat het sociale weefsel niet verder wordt aangetast maar integendeel zich kan herstellen en groeit.
☩JMJ☩
Citaat “A vigilant citizen”: “Het is precies het respect voor de 10 geboden en voor de sociale leer van de katholieke kerk die ervoor kan zorgen dat het sociale weefsel niet verder wordt aangetast maar integendeel zich kan herstellen en groeit.”
Het kapitalisme teert op individualistische zelfzucht, het marxisme op perpetuele klassenstrijd en hiërarchische destabilisatie; de sociale leer van de Kerk veroordeelt beiden en zoekt harmonie tussen de maatschappelijke standen, gebaseerd op mutuele samenwerking tussen meerderen en ondergeschikten, en op de Christelijke moraliteit. De principes van het oud gildensysteem dus; corporatief, maar niet verstikkend gecentraliseerd in het centraal overheidsgezag zoals in fascistische regimes; wel gelokaliseerd zodat de nadruk ligt op plaatselijke, stads-en-dorpsgerichte economie.
In de VS zijn er die zich als “traditionele Katholieken” profileren, maar tegelijkertijd het Angelsaksisch-protestants kapitalisme verdedigen; spijtige toestand. De recente conflictsituatie tussen “Classical Theist ✠” en Timothy Gordon op Twitter is een voorbeeld van de discussie die daarover plaatsvindt onder Amerikaanse Katholieken.
Goed artikel dat eens de andere zijde van deze zogenaamde held laat zien.