De Duitse en Spaanse bisschoppenconferenties hebben vorige dinsdag nieuwe voorzitters gekozen .Het zijn allebei progressieve figuren, in de lijn van de huidige paus, Bergoglio.
Bätzing, de nieuwe Duitse voorzitter, is bisschop van het bisdom Limburg. Hij is een vertrouweling van Reinhard Marx , éminence grise van de Paus, die in februari onverwacht en zonder officiêle reden zijn mandaat opzegde. Naar alle waarschijnlijkheid omdat hij het oneens was met de uiteindelijke beslissing van Franciscus om geen afbreuk te doen aan het celibaat van de priester en om geen enkele wijding toe te staan voor vrouwen, twee zaken die door kardinaal Marx en de Duitse bisschoppenconferentie als breekpunt beschouwd werden.
Bätzing staat volledig op de golflengte van Marx (de kardinaal, niet de uitvinder van het marxisme, hoewel men gezien bepaalde uitspraken soms kan gaan twijfelen…).De bisschop van Limburg is dus voorstander van de afschaffing van het celibaat. Zo beweert hij dat ” het niet zal schaden aan de Kerk, de priesters de vrije keuze te laten, getrouwd of ongetrouwd te leven”, hoewel hij er wel aan toevoegt dat het een regel is die voor hem een grote waarde heeft, ” omdat het zo is dat Jezus geleefd heeft”. Over een ander heet hangijzer binnen de Duitse Kerk, de wijding van vrouwen, vindt hij dat het uitsluiten van vrouwen ” als fundamentaal onrechtvaardig en ongepast wordt aanzien in een sociale context waarin vrouwen en mannen worden beoordeeld naargelang zij dezelfde rechten hebben “.
Vele katholieken in Duitsland hadden gehoopt dat de charismatische kardinaal Rainer Maria Woelki , aartsbisschop van Keulen en een van de hevigste tegenstanders van de synodale weg die de Duitse Kerk heeft ingeslagen, zou verkozen worden, hij is het uiteindelijk niet geworden. In de krabbenmand, die de Duitse Kerk is, is het niet eenvoudig het gezond verstand te doen zegevieren.
Ook in Spanje, waar de Katholieke Kerk moeilijke tijden tegemoet gaat omwille van de laïcistische agenda van de socialistisch-communistische regering van premier Sanchez, is het een keuze in dezelfde richting geworden.Deze steekt niet onder stoelen of banken dat hij de Kerk als vijand beschouwt. Sommigen vrezen zelfs een scenario zoals in de revolutionaire periode voor de Spaanse burgeroorlog, toen de Republikeinse regering van socialisten, communisten, anarchisten en liberale vrijmetselaars een ware kerkvervolging ontketenden, waarvan ontelbare katholieken het slachtoffer werden. Merkwaardig genoeg, is het onder paus Franciscus dat velen van hen als martelaar voor hun geloof erkend werden en als dusdanig heilig verklaard.
De Spaanse bisschoppen hebben Juan José Omella, de aartsbisschop van Barcelona als voorzitter gekozen. Tijdens het vierde consistorie kreeg hij van Bergoglio de titel van kardinaal. Hij is dan ook een trouwe volgeling van deze laatste, in tegenstelling tot zijn voorganger, de vroegere aartsbisschop van Madrid, Rouco Varela, die een van de grote verdedigers was van de marsen voor het Leven was, tegen de abortuswetten van de toenmalige socialistische premier Zapatero.
Om te zien hoezeer zijn profiel afwijkt van dat van zijn voorganger, volstaat het te vermelden dat toen het Spaanse Familieforum in 2005 een grootse manifestatie organiseerde tegen de erkenning van het zogenaamde homohuwelijk, in aanwezigheid van de Spaanse bisschoppen, Omella, de huidige aartsbisschop van Barcelona en nieuwe voorzitter, weigerde mee te stappen en in plaats daarvan meeliep in een manifestatie van Links tegen de armoede.
Ook hier was er een andere kandiddat, kardinaal Antonio Canizares Llovera, aartsbisschop van Valencia, die beschouwd wordt als ” de kleine Ratzinger “.Deze kandidaat, die door Paus Benedictus werd gekozen om de Congregatie van de Goddelijke eredienst te leiden, zou aan de socialistisch-communistische regering zeker geen toegevingen gedaan hebben, nu het een programma wil doordrukken dat haaks staat op de visie van de mens, zoals de Kerk die verdedigt.
Een familie die verdeeld is, een volk dat verdeeld is, een Kerk die verdeeld is, veroordeelt zichzelf. En degene die voor de Kerk de factor van eenheid zou moeten zijn, zwengelt die verdeeldheid alleen maar aan.
Dus er zal niet veel veranderen, zoals uit het artikel blijkt, jammer.
Zoals Chesterton (een scherpzinnige schrijven met humor, die zich bekeerde tot het katholicisme) begin vorige eeuw al zei. “We hebben geen kerk nodig die meegaat in de wereld, maar een kerk die de wereld in beweging zet”. M.a.w. Volg de Geestelijke (Bijbelse) weg en niet de Wereldse. Welke laatste een doodlopende weg (denk maar aan overspel, verslavingen, vroeg of laat vernietigd het jezelf en de omgeving) en het eerste een doorlopende weg is. (Zijn Weg volgen is nederig Hem boven alles stellen, de ander lief te hebben, gelijk jezelf, met regelmatig gebed, kerkgang en bijbel lezen, dienstbaar zijn en geen afgoderij, dat is niet alleen tegen occultisme maar ook de afgod die een mens volgt, in beslag kan brengen, van macht, geld-, carrièrezucht, losbandigheid, vast zitten aan een verslaving, zelfingenomenheid, trots) Dat brengt vrede en liefde in het hart en daarmee vreugde. Jezus zei; “Ik sta wel in deze wereld maar ben niet van deze wereld”.