Roe vs Wade: is abortus als “vrouwenrecht” nog van deze tijd? 

Recente nieuwslekken hebben onthuld dat het Amerikaanse hooggerechtshof eraan denkt om het precedent “Roe vs Wade” (1973), dat aan de basis ligt van de huidige liberale Amerikaanse abortuswetgeving, op te blazen. Het gaat nu nog slechts om een voorontwerp, maar het nieuws vormt wel een bron van hoop voor de dynamische Amerikaanse pro-life beweging, waaronder heel wat Katholieken. De voorstaanders van abortus hebben zich daarentegen massaal  verzameld rond het gebouw van het hooggerechtshof om hun ongenoegen te uiten. Ondertussen heeft President Joe Biden zich negatief uitgesproken tegen het voorontwerp inzake abortus. Voor hem is abortus zelfs een “fundamenteel recht”.  De emoties lopen steeds hoger op; een reden om de belangrijkste argumenten voor en tegen abortus nog eens te overlopen. 

“Recht op lichamelijke autonomie en vrije keuze”

Het recht van de vrouw om vrij te beslissen over haar lichaam en zwangerschap wordt vaak aangehaald door activisten om abortus te promoten. Toch wordt er over dit thema niet in alle richtingen kritisch nagedacht: van het recht om seks te weigeren, tot de beslissing om een ongewenste zwangerschap al dan niet af te breken. Recente #metoo schandalen hebben aangetoond, dat vrouwen in onze “seksueel bevrijde” maatschappij wel vaker onder druk worden gezet om betrekkingen te hebben. Ook de beslissing om een zwangerschap af te breken gebeurt in heel wat gevallen onder invloed van de vader, de familie of andere factoren, waardoor men zich kan afvragen of er bij deze vrouwen nog sprake kan zijn van “lichamelijke autonomie” of “vrije keuze”. Wordt abortus dan geen schaamlap voor een dieper probleem, m.a.w voor de mensonvriendelijke manier waarop men in onze maatschappij omgaat met relaties en seksualiteit? Wat op het eerste zicht op “vrijheid en blijheid” lijkt, is dus niet zo blij of vrij. De seksuele consumptiecultuur, die in onze maatschappij predominant is, kan zelfs tot een behoorlijke kater leiden: trauma na slechte seks of abortus, seksueel overdraagbare aandoeningen, rechtszaken, alleenstaand ouderschap, vertrouwensbreuk met andere geslacht, etc.  Samengevat: seks is geen banale vrijetijdsbesteding en heeft altijd zijn prijs, al dan niet op afbetaling. De maatschappelijke aanvaarding van abortus als methode om ongestoord verder te kunnen gaan met seksualiteit zonder ethiek of verantwoordelijkheid, is dus op z’n minst morbide te noemen. 

“Zonder een zo liberaal mogelijke abortuswet, gaan vrouwen naar gevaarlijk illegaal circuit”

Dit is een vaak gebruikt argument om een zo liberaal mogelijke abortuswet, het liefst tot aan de geboorte, te verantwoorden. Toch liggen de tegenargumenten ook hier voor de hand. Indien liberalisering mensen beschermt tegen illegale circuits, waarom legaliseren we dan niet het gebruik van harde drugs of pedofilie? Stel je voor dat verslaafden naar louche dealers moeten gaan of pedofielen naar duistere achterkamertjes, waar kinderen nog zwaarder mishandeld worden dan in een legaal bordeel. Zou een liberalisering van deze praktijken de maatschappij dan niet ten goede komen? U hebt het begrepen: met het argument “liberalisering” kan men de ergste rotzooi verantwoorden voor “ieders bestwil”. 

In het geval van abortus kan men zich trouwens afvragen of legalisering echt alle risico’s wegneemt. Zelfs een zogenaamde “veilige” procedure kan nog steeds leiden tot complicaties. In een land als de VS, waar abortusklinieken vaak in de buurt van kwetsbare wijken worden gebouwd met veel bewoners zonder ziekteverzekering, kan men zich bovendien vragen stellen over de kwaliteit van de dienstverlening, zeker op gebied van de nazorg. De legalisering van abortus vormt dus niet noodzakelijk een garantie voor veiligheid. 

Ten slotte, trekt het psychologische trauma van abortus zich weinig aan van het professionalisme van de abortus-arts. Hoe later de abortus, hoe erger het trauma voor de moeder, die voordien vaak met allerlei argumenten werd overtuigd om een “zwaar gehandicapt” kind, dat “mogelijk niet lang zal leven” toch maar niet uit te dragen. Met het verdriet blijven ouders vaak alleen achter. 

“Abortus voorkomt ziekte en handicaps”

Pro-abortus activisten uiten zich vaak met het hoogste niveau van politieke correctheid, als het gaan om hun interpretatie van de mensenrechten van “beschermde groepen”, waaronder vrouwen, holebi’s of etnische minderheden. Bij het recht op leven van ongeboren kinderen, vooral deze met een handicap, wordt er veel minder stilgestaan. De levens van mensen met een beperking worden nog steeds als een “mensonwaardige” lijdensweg gezien, een probleem dat voorkomen moet worden, een financiële last voor de maatschappij, terwijl andersvaliden net opmerkelijke levens kunnen leiden. Stel je voor als de volgende personen “preventief” waren geaborteerd: de componist Ludwig van Beethoven (slecht horend, geboren bij een moeder die mogelijk aan syphilis leed), de zanger Andrea Bocelli (geboren met glaucoom), de kunstschilder Henri de Toulouse-Lautrec (dwerggroei en misvormingen), de mathematicus John Nash (schizofrenie), de astrofysicus Stephen Hawking (geboren met genetische ziekte ALS), om er maar enkelen te noemen. De moderne obsessie met “perfecte kinderen” (lees: generische eenheidsworst met weinig potentieel om de eigen grenzen te verleggen of het status quo in vraag te stellen) is in dit kader terecht problematisch te noemen. Indien we als soort willen evolueren, zullen we ook de geboorte van kinderen moeten aanvaarden, die buiten onze algemeen aanvaarde verwachtingen vallen. 

“Foetussen kunnen geen pijn lijden”

Het argument, dat abortus aanvaardbaar is, omdat foetussen in een vroeg ontwikkelingsstadium geen pijn kunnen ervaren wordt ondergraven door het almaar  verder opschuiven van de legale leeftijdsgrens voor een abortus. Bovendien heeft Amerikaans onderzoek aangetoond, dat pijn bij de foetus al mogelijk is vanaf 8 weken zwangerschap.

Meer hierover in volgende video:

“Abortus is nodig om vrouwen carrièrekansen te geven”

Bij abortus-militanten, waaronder vele feministen, wordt het lot van de vrouw als draagster van kinderen vaak als een onrecht op zich gezien en een rem voor haar persoonlijke ontwikkeling. Vrouwen moeten zich volgens deze activisten “bevrijden” van het gezin, om zich te focussen op “meer hoogstaande” onderwerpen. Deze absurde en maatschappelijk nefaste rebellie, die zich uitte in de eis voor nog liberalere abortuswetgevingen, geraakt echter almaar meer achterhaald. Een voorbeeld: van 1990 tot 2016 daalde het aantal abortussen in de VS met 46%. Toch had dit geen negatieve impact op vrouwelijke carrière-kansen. Integendeel. Het aantal vrouwelijke werkneemsters met een hoger diploma steeg tijdens deze periode van 24,5% tot 41%. Ook stelde het Amerikaanse census bureau een verdubbeling van het aantal vrouwelijke ondernemers vast: van 5,4 miljoen in 1997 tot 11,1 miljoen in 2017. 

“Kinderen hebben het recht om gewenst te zijn”

Kinderen worden in allerlei milieus geboren, waar hun komst al dan niet met enthousiasme onthaald wordt. Maar zelfs bij een zogenaamd “gewenst” kind uit een welgestelde omgeving, bestaat er geen enkele garantie op ouderliefde of een gelukkig leven. Het “recht” om “gewenst te worden” is dus gebaseerd op een mythe. Er rusten trouwens steeds minder taboes op vrouwen die met heimwee terugblikken op hun leven voor het moederschap; de damesbladen staan er vol van. Sommige wetenschappers denken daarom al aan post-natale abortus voor spijtoptanten. Hopelijk zal het gezond verstand hier de bovenhand houden. Wanneer ik echter zie hoe begrijpend een opiniemaakster uit Knack op het idee van post-natale abortus reageerde, zowel voor gehandicapte als ongewenste baby’s, ben ik niet zeker of ook deze grens niet overschreden zal worden. Laten we bidden van niet….

“De godsdienst” als vijand van de reproductieve zelfbeschikking

Wanneer er een oordeel tegen abortus komt vanuit de religieus-christelijke hoek, krijgt men vaak een zeer defensieve, om niet te zeggen hysterische, reactie van pro-abortus militanten. Het Christendom zien ze vooral als een vijand van de seksuele en reproductieve zelfbeschikking. Toch kunnen er geen tijdloze waarden bestaan in een wereld zonder God. God is namelijk de oorsprong en garantie van alle moraal. Wanneer de moraal enkel gebaseerd is op het buikgevoel van een meerderheid van mensen, bestaat er een grote kans op ontsporing, zoals we al eerder zagen bij het Nazisme of het Communisme. Het verwerpen van tijdloze en dus uitgebreid geteste religieuze argumenten op basis van het zelfverklaarde “recht” op ongebreideld plezier, onbegrensde zelfbeschikking of vrijstelling van aansprakelijkheid, getuigt bovendien van een diepliggende emotionele en intellectuele immaturiteit. Deze kan onmogelijk een complexe beschaving in stand houden. Hiervan getuigen de vele uitspattingen van het volatiele tijdperk waarin we momenteel leven.

Conclusie:

Onze maatschappij geraakt steeds verder gepolariseerd over ethische keuzes. Tegenstanders van de Christelijke moraal zijn hierbij almaar minder bereid om ideologische concurrentie te tolereren. Dat zie je bij elke invraagstelling van abortus. Toch is de tijd gekomen om keuzes te maken en vrouwen kunnen hier een voorttrekkende rol in spelen. Na alle reeds vernoemde argumenten, is het duidelijk dat abortus maar weinig doet aan de menselijke waardigheid of de bevrijding van de vrouw. In het beste geval vormt het een radicaal en tragisch lapmiddel om relationeel falen en onverantwoordelijk gedrag te verdoezelen.  Het lijkt me dus geen goed idee om het thema abortus de facto aan vrouwenrechten te koppelen. Wel is het duidelijk, dat het “vrijheid en blijheid” model van de jaren 60 zijn grens bereikt heeft. Tijd om deze levensstijl achter ons te laten.  Hoe langer we echter wachten om de Christelijke moraal opnieuw in eer te herstellen, hoe erger de uiteindelijke terugval zal zijn naar neo-Victoriaanse verkramping. We zien dit nu al bij andere thema’s. Tijd dat we hiervan bewust worden.