Gisteren las ik in de Standaard, dat de les aardrijkskunde in de tweede graad van het secundair onderwijs van het Katholieke net volledig zal ingevuld worden door de klimaatproblematiek. Na een stressvolle Covid periode, waarbij er vaak onvoldoende tijd was voor essentiële leerstof, zal nu ook nog de zware last van de klimaatcrisis op de schouders van schoolkinderen worden gelegd. Van een vergiftigde erfenis gesproken…
Waar gaat het over?
Indien men de Standaard moet geloven, kwam het nieuwe vak “klimaat” er op vraag van de klimaatspijbelaars, geïnspireerd door jeugdactivisten Greta Thunberg en Anuna De Wever. Het leerprogramma voorziet een uitgebreide analyse van de klimaatverandering : van de economische aspecten tot de factoren demografie, landgebruik, energietransitie en mondialisering. Volgens Prof Manuel Sintubin van de KU Leuven, die meewerkte aan het vernieuwde leerprogramma, zou het niet de bedoeling zijn, dat leerkrachten zich activistisch opstellen. Integendeel, ze zullen hun leerlingen verschillende, genuanceerde pistes aanreiken, waarop ze later verder kunnen bouwen.
Men kan zich echter afvragen, of een genuanceerde pedagogische aanpak van dit thema realistisch is, aangezien serene klimaatdebatten in onze bredere maatschappij al langer een moeilijk verhaal vormen. De gemoederen zijn daarvoor al teveel verhit en de eenheidsgedachte te machtig. De problematiek van een militante eenheidsgedachte constateert men trouwens al bij andere gevoelige thema’s als het Christendom, de Islam, Covid en Oekraïne. Waarom zou genuanceerd denken plots mogelijk worden bij het vak “klimaat”? Het identificeren en vermijden van politieke indoctrinatie wordt bij de introductie van dit nieuwe vak ongetwijfeld de grootste uitdaging.
Klimaat, wereldvreemdheid en sociale uitsluiting
Of de promotie van de klimaatproblematiek op school een positieve impact zal hebben op de maatschappij van de toekomst, is bovendien onwaarschijnlijk. Klimaatspijbelen lijkt vooral een hobby voor verwende jongeren uit het “woke” politieke spectrum, die nooit zelf hebben moeten instaan voor hun eigen elektriciteitsrekening. De sociale dimensie is bij deze voornamelijk elitaire groep daarom vaak zoek. Klimaatactivisten beweren solidair te zijn met potentiële klimaatvluchtelingen uit Afrika of Azië, maar eigenlijk is dit vooral een zeer hypothetische, ver-van-mijn-bed show. Bij de onmiddellijke gevolgen voor mensen uit eigen land, die zich geen dure energierenovaties, zonnepanelen of elektrische wagens kunnen veroorloven, maar toch hoge energierekeningen moeten betalen, wordt er veel minder stilgestaan. Waar zijn de klimaatactivisten, wanneer de verwarming bij deze mensen uitgaat of wanneer de woon-werk verplaatsingen te duur worden? Het is duidelijk dat er hiervoor geen oplossing voorzien is.
Milieubescherming vs klimaat
Een andere belangrijke denkfout van het klimaatactivisme, is dat klimaat zou samenvallen met milieubescherming. En zo wordt het ook tegenwoordig aan onze jongeren verkocht. Toch is niets minder waar. Het klimaatvraagstuk heeft de milieubeweging zelfs zo gekannibaliseerd, dat men zich kan afvragen wat het meeste gewicht heeft: megalomane klimaatconferenties en wereldvreemde energiemaatregelen, of de daadwerkelijke bescherming van kwetsbare soorten en habitats? Sommige aanbevolen alternatieve energiebronnen zijn zelfs schadelijk voor de natuur. Ik denk dan aan de windmolens die op industriële schaal vogels vernietigen, dure elektrische wagens, wiens batterijen en autobanden nog steeds bijzonder vervuilend zijn of zonnepanelen die vanuit China in grote energieverslindende schepen naar Europa worden geëxporteerd. Men kan zich daarom afvragen of het klimaatverhaal nog rond milieu draait, of gewoon rond de versnelde energieomwenteling, die nodig werd na decennialange geopolitieke blunders en oorlogen. Ooit zullen we inderdaad moeten overstappen naar nieuwe energiebronnen, maar de hypocrisie errond kan men maar beter overslaan…. Klimaatmaatregelen hebben namelijk zoveel te maken met milieu, als de jacht met bosbeheer. Er zijn raakpunten, maar vooral veel belangenconflicten.
Onze kinderen beschermen tegen indoctrinatie
Als Christenen vormen wij al decennialang een minderheid in onze Westerse maatschappij. Velen onder ons hebben onze kinderen al voorbereid op de strijd tegen de heersende eenheidsgedachte, die niet alleen het Christendom verafschuwt, maar daarnaast ook vele bedenkelijke standpunten uit progressieve hoek heeft geadopteerd. De klimaatbeweging en haar wereldvreemd radicalisme is één van deze bedreigingen voor ons collectief welzijn. Het toevertrouwen van de energiepolitiek aan klimaatactivisten, is net zo gevaarlijk en ongewenst als de Covid problematiek overlaten aan de Chinese Communistische Partij, racisme aan Black Lives Matter, gender aan het translobby of vrouwenrechten aan radicale feministen. Wanneer dit soort extremisme een platform krijgt in onze scholen, zijn er dus voldoende redenen om dit in vraag te stellen.
De leugen van antropogene klimaatverandering is één van de “problemen” door de oppermagiërs van Lucifer geïntroduceerd in de Modernspraak, “problemen” die zij willen beantwoorden met de installatie van een digitaal, uniform “blockchain”-wereldsysteem met daarin centraal de cultus van Lucifer.
De Judeeërs die in oude dagen Christus, en dus ook Zijn stadhouder Simon Petrus, afgewezen hebben zijn de leer van Simon Magus gaan volgen die de gnostisch-kabbalistische leer is achter de Nieuwe Wereldorde. Het is niet toevallig dat de occultistische riten van de vrijmetselarij vol zitten met Hebreeuwse woorden (de graad van de “ridder Kadosh”, “Hiram” etc. etc.) De Judeeërs die Simon Petrus, de Sleuteldrager, gevolgd hebben waren de Heilige Rest van Israël die de Kerk van Christus doorheen het Romeins Rijk verspreid hebben. Volgens overlevering vond er in Rome een strijd plaats tussen Petrus en Simon Magus waarbij die laatste een nederlaag onderging. De oude gnosticus had echter volgelingen en doorheen de eeuwen verschenen gnostische sekten in verschillende vormen; de rozenkruisers in de Renaissance en later de door rozenkruisers in de 18de eeuw gestichte Engelse vrijmetselarij stonden in die successie van gnostische sekten doorheen de eeuwen. De verborgen leiders van dergelijke sekten aanbidden Lucifer de satan, en die leiders zijn degenen die de Nieuwe Wereldorde besturen waarmee zij de theocratische katholieke Christenheid vervangen hebben die zij via eeuwenlange revolutionaire processen omvergeworpen hebben.
Het is nodig om Europese dorpen en steden te bevrijden uit de greep van het internationaal Joods monetair systeem door lokale productie en circulatie van voedsel te bevorderen ter opbouw van zelfsufficiëntie, want wie slaafs mee blijft draaien in het systeem wordt meegetrokken in de afgrond.
En bovenal is de bekering der Europese volkeren tot het katholiek Christendom van de voorvaderen imperatief. Apostasie van het Christendom is een terugval naar de gruwelen van het oud paganisme, en dat is pijnlijk zichtbaar in deze donkere dagen.