Wanneer de Kerk haar priesters tot wanhoop drijft

De katholieke Kerk wil komaf maken met de priester, zoals die tweeduizend jaar lang, sinds de uitverkiezing door Jezus Christus van de apostelen en hun leerlingen, centraal heeft gestaan als bemiddelaar tussen God en de mens. Bergoglio slaat de trom. Geen dag gaat voorbij, of hij gebruikt verwensingen om het beeld van de traditionele priester te beschadigen en zijn identiteit te verguizen. Tenminste, hij denkt dat hij hiermee zijn doel bereikt. In feite bereikt hij het tegenovergestelde. Steeds meer jonge en goed gevormde priesters herontdekken hun identiteit van priester als man van God en gaan graven in de schat die vorige generaties van priesters hen achtergelaten hebben.

Als een jonge priester opnieuw wil evangeliseren, wanneer hij in zijn homilieën durft spreken over de essentiële geloofspunten, over de uitersten van de mens, het leven na de dood, de hemel, het vagevuur, de hel, dan neemt hij grote risico’s. Hij wordt immers “bijgestaan”, beter gecontroleerd door een parochieraad, een pastorale stuurgroep, een parochieteam, een hele resem van personen, meestal vrouwen, die er naar snakken ooit de rol van “pastor ” te mogen spelen en wiens geloof zich beperkt tot de meest progressieve standpunten op maatschappelijk vlak.

Zoals aasgieren letten zij op de kleinste details, die erop zouden kunnen wijzen dat deze jonge priester de liturgie opnieuw wat meer katholiek zou willen maken, in plaats van, zoals nu vaak het geval is, deze te herleiden tot een wansmakelijk en infantiel spektakel. Als deze jonge priester zich dan ook nog uiterlijk als priester kleedt, wat de toegankelijkheid tot de mensen, zeker ook de ongelovigen, vergemakkelijkt, dan barst de hel los. Al vlug wordt er overgegaan tot valse aantijgingen en verdachtmakingen, die naar het bisdom worden doorgestuurd. Het bisdom, dat meestal geleid wordt door hetzelfde soort progressieve aanhangers van de”nieuwe Kerk”, keert zich dan automatisch tegen de priester en eist van hem om zijn gedrag aan te passen…,zo niet…En dat kan zware gevolgen hebben. Zoals in het volgende tragische geval.

In Frankrijk heeft een priester, François de Foucauld, toevallig dezelfde naam als de pas heilig verklaarde Charles de Foucauld, zelfmoord gepleegd. Hij werd vorige vrijdag begraven.

Wat gebeurd is, ligt helemaal in de lijn van wat ik geschetst heb. Priester de Foucauld werd in september 2014 door bisschop Aumonier van het bisdom Versailles als pastoor van de parochie Bois d’Arcy aangesteld. Hij vraagt hem om deze totaal verwaarloosde parochie opnieuw tot bloei te brengen. Heel vlug komt de parochie opnieuw tot leven, de catechese herneemt, de H.mis wordt opnieuw opgedragen zoals het moet…

Een groepje van vijf parochianen, die vroeger de plak zwaaiden, kunnen echter niet verkroppen dat zij voortaan de eerste viool niet meer spelen. Vanaf eind 2018 beginnen zij met een lastercampagne tegen priester François. Brieven worden naar het bisdom verzonden, preken worden luidop verstoord , een goed uitgekiend pestgedrag  tegenover hem en zijn nieuwe pastorale ploeg, die zelfs op straat uitgescholden wordt.

Priester François vraagt steun aan zijn bisschop. Binnen het bisdom zijn er echter mensen die de stalkers steunen. De pastoor vraagt om de brieven te lezen, zodat hij weet waarvan men hem beschuldigt…Mgr Aumonier weigert. Tenslotte wordt samen met de hulpbisschop besloten om een gesprek te hebben met de vijanden van de priester. Deze weigeren dit.

Priester François begint te beseffen dat binnen het bisdom zelf een lastercampagne tegen hem gevoerd wordt. Daarop gaat hij ten rade bij een advocaat, die hem aanraadt een externe bemiddelaar te nemen. Na negen uur bemiddeling stopt deze met zijn opdracht, omdat de bisschop weigert te erkennen dat er een probleem is.

Daarop begint de priester een hongerstaking. Hij vraagt dat er een audit zou plaatsvinden om de onregelmatigheden in zijn parochie te onderzoeken.Uiteindelijk, na twintig dagen hongerstaking, aanvaardt bisschop Aumonier de audit.

De audit, eigenlijk een audit voor de schijn, beschuldigt de pastoor en zijn ploeg van onregelmatigheden op financieel vlak, zonder enig concreet bewijs. Daarop vraagt de advocaat van de priester om inzage te kunnen nemen van de stukken van het dossier. Dit wordt geweigerd. Tenslotte bevestigt de hulpbisschop dat alle stukken zullen worden vernietigd.

Priester François dreigt ermee de zaak voor te leggen in Rome. Intussen is er een nieuwe bisschop, Mgr Crépy. Op 3 maart 2022 aanvaardt deze uiteindelijk een laatste gerechtelijke bemiddeling met tussenkomst van een advocaat. Meerder ontmoetingen vinden plaats en tenslotte gaat op 11 april de bisschop akkoord met de publicatie van een brief, waarin hij erkent dat ” de aantijgingen tegenover de priester op geen enkel bewijs steunen” en “ongegrond” zijn. En verder nog “dat de audit een methode gevolgd heeft die zeer betwistbaar is en in strijd met elke vorm van methodologie”. Hij vraagt aan de priester één maand tijd om de brief te publiceren.

Priester François is opgelucht. Om uit te rusten, na al die spanningen, gaat hij op weg naar Compostela.

Op 13 mei echter, komt de bisschop op het akkoord over de brief terug. Hij eist nu van de priester dat geen enkele gerechtszaak ooit zou kunnen aangespannen worden, bij welke instantie ook en tegen wie dan ook. Priester François voelt zich verraden. Nooit was het zijn bedoeling een gerechtelijke procedure op te starten. De meineed van de bisschop doet hem wankelen, temeer daar de bisschop nu eist dat de brief, die over deze zaak alle klaarheid zou brengen en over dewelke zo lang onderhandeld was, nu strikt vertrouwelijk moet blijven!

Bij de priester stort alles in. Het wordt hem teveel. Hij slaat de hand aan zichzelf…Hoe wanhopig moet een priester zijn om dit te doen! Dit had nooit mogen gebeuren!

Ook bij ons worden jonge priesters vervolgd. Ook zij zijn soms moedeloos. Zo ken ik een jonge priester, ik zou durven stellen een heilige jonge priester, die aangesteld werd in wat vroeger een bloeiende historische bedevaartsplaats was, maar die na jaren modernistisch (wan)beheer door een progressief pastoor en dito entourage, vervallen was tot een een geestelijke woestijn. Deze jonge priester wou hier verandering in brengen, met talloze initiatieven in de lijn van de ‘nieuwe evangelisatie’ van de heilige paus Johannes-Paulus, met bezieling en geloof. Met een liturgie die terug ‘katholiek was’. Met succes! Maar al vlug kwam vanuit de ‘oude garde’ van kleurloze “pastorale werksters en werkers” een hatelijke lastercampagne op gang. Ook hier weer verraad en lafheid van de kerkelijke overheid, in plaats van steun en bemoediging!

De jonge priester heeft beslist zich terug te trekken voor een lange retraite.

Degenen, die voor dit alles verantwoordelijk zijn, dragen een enorme schuld. Zij zien voor hun ogen de katholieke Kerk in elkaar storten en toch gaan zij verder met hun plannen van nieuwe “synodale” Kerk, een Kerk voor iedereen, maar dan wel zonder heiligen, zonder priesters, zonder monniken, zonder katholieken, zonder leer en zonder moraal! Een Kerk zonder God. De grote leegte.