Christenen, die zich kritisch opstellen tegenover de moderne progressieve “idealen”, zoals de liberalisering van abortus en euthanasie, alternatieve levensstijlen, het LGTB lobby en een open grenzen-politiek, worden er vaak van beschuldigd dat ze veroordelend en onvoldoende empathisch zouden zijn. Velen onder hen, die opgevoed zijn om anderen vooral niet te kwetsen, vinden zulke beschuldigingen uiteraard beschamend. Dit verklaart waarom heel wat gelovigen in de naam van de naastenliefde “mee willen gaan met hun tijd” en niet-Christelijke levensstijlen gaan normaliseren en integreren.
Waar komt dit vandaan? Volgens Allie Beth Stuckey, auteur van “Toxic empathy, How Progressives Exploit Christian Compassion” (2024), heeft dit te maken met het misbruik van de taal en waarden van de Westerse Christelijke cultuur, om progressieve ideeën te promoten en maatschappelijk te verankeren. Aan de hand van een toxische vorm van empathie, die zich laat doorgaan voor Christelijke naastenliefde, gaan progressieve ideologen mensen manipuleren om niet-Christelijke ideeën te aanvaarden. Dit doen ze door de afkeuring van zondig gedrag als “onvriendelijk” te gaan bestempelen. En “onvriendelijk” zijn, is uiteraard onaanvaardbaar voor een gelovige mens, die zich meteen schuldig gaat voelen voor zijn “veroordelende” uitspraken.
Het beoogde resultaat van deze emotionele manipulatie is het introduceren van een nieuwe post-Christelijke maatschappij, die vrij en breeddenkend lijkt te zijn, zolang men maar niet te kritisch wordt. Gaat men niet langer akkoord met de progressieve eenheidsgedachte en uit men opnieuw “onvriendelijke” commentaar? Dan verdwijnt men in de spreekwoordelijke vergeetput van de cancel culture. Met slogans als “abortus is gezondheidszorg”, “liefde is liefde” en “geen enkele mens is illegaal”, lijkt het makkelijk om “bekrompen, harteloze, extreemrechtse” dissidenten de mond te snoeren en er zich vervolgens goed bij te voelen.
Toch is de door progressieven gepromote toxische empathie, volgens Stuckey opvallend éénzijdig. Bij abortus wordt bijvoorbeeld enkel het perspectief benadrukt van de “vrouw in nood”. Hierbij ontstaat bij heel wat gemanipuleerde mensen een tunnelvisie zonder medelijden voor het ongeboren kind of aandacht voor de moeder, die met haar beslissing verder zal moeten leven. Toxische empathie wordt ook misbruikt voor het promoten van de aanvaarding van massamigratie. Heel wat gelovige Christenen laten zich hierin meeslapen, omdat ze aan de kant van de “zwakkere” willen staan. Maar ook in dit geval is de opgedrongen empathie meestal selectief, volgens Stuckey. De compassie die men bv ondervindt voor asielzoekers staat in schril contrast met het tekort aan erkenning voor de problemen van autochtone bewoners van volkswijken, die vaak als eerste de gevolgen ondervinden van massamigratie.
Onder deze autochtonen, vindt men onder andere leden van de LGTB gemeenschap, die vaak bang zijn om zich te outen in de grootstad, uit angst voor homofoob geweld door de nieuwkomers. Het is echter taboe om hierover te praten, omdat de door progressieven aangeprezen empathie in de eerste plaats gericht is op asielzoekers. Autochtonen zijn dan weer wel verplicht om seksuele minderheden zonder reserve te aanvaarden in naam van de naastenliefde, zonder zich hierover vragen te mogen stellen. Dit laatste is namelijk “kwetsend”, “intolerant” en “moedigt homofoob geweld aan”. Ook het “recht” van homoseksuelen op kinderen mag niet bekritiseerd worden. De empathie mag enkel gericht worden op de wensouders. Van de duistere kanten van de inseminatie- en draagmoeder-industrie moet er weggekeken worden, want anders is men “extreemrechts”.
U hebt het begrepen: de toxische empathie, zoals beoefend door progressieve ideologen, is vaak inconsistent, extreem en in sterk contrast met de Christelijke naastenliefde. De Christelijke naastenliefde kent geen uitverkoren groepen, maar is gebaseerd op Gods eeuwige Waarheid met grote W, ook wanneer deze soms moeilijk te verteren is. De focus ligt op liefde voor mensen, niet op de preventie van gekwetste “gevoelens” of het aanvaarden van zondig gedrag of tijdelijke ideologieën. De leidraad van de Christelijke liefde is Gods wet, met een duidelijk onderscheid tussen goed en kwaad.
Uiteraard zou Satan aan de Christelijke gelovigen kunnen zeggen: “Is dat niet te legalistisch, te belerend, te veroordelend? Worden jullie niet geroepen tot tolerantie, aanvaarding, empathie? Hebben jullie geen inlevingsvermogen voor de onderdrukking, marginalisering, pijn van al die mensen? Zouden jullie zelf niet willen, dat anderen jullie keuzes respecteren? Toon wat meer empathie voor al deze mensen, al was het om ze in de Kerk te houden. De rest is een zorg voor later. Gewoon een klein compromis, een verzachting van de waarheid, een kleine afwijking van de H. Schrift. Voor een hoger doel.”
We weten echter dat Satan geslepen, maar niet creatief is. Net zoals in de tuin van Eden, probeert hij ons met allerlei argumenten te overtuigen, dat goed en kwaad, liefde en medeleven relatieve, situatiegedreven begrippen zijn. Ware liefde is echter niet los te koppelen van een duidelijke morele basis. Het is daarom belangrijk om bewust te blijven van het feit dat Christelijke begrippen misbruikt kunnen worden om ons te manipuleren en te misleiden, ook vandaag nog. Laten we daarom alert blijven voor argumenten die Christelijk lijken, maar het in feite niet zijn.
Taal is een wapen. De cultuur-marxistische voetsoldaat is te achterlijk om dat vergaand te doorzien, maar de ontwerpers van het subversief lexicon dat hij hanteert wisten wat zij deden.
Mannen wiens masculiniteit op orde is zijn normaal gezien minder beïnvloedbaar voor de cultuur-marxistische wapentaal, en zullen eerder geneigd zijn ermee te lachen en spotten, maar de masculiniteit in het Westen is beschadigd door decennialange tactische psychologische oorlogvoering ertegen. In vroegere jaren duwden ze het “Homer Simpson”-mannenbeeld (het beeld van het bierverslaafd leeghoofd) om het psyche van een man te ondermijnen, nu wordt de travestietenpraat agressief opgedrongen; in de gaming-industrie ziet men hoe bestuurders hun bedrijven liever failliet laten gaan dan te weigeren transgenderisme en rassenverwisseling te incorporeren in de nieuwe titels die ze uitbrengen. De linkse travestietenrevolutie wil jongeren beïnvloeden dus verovert die de gaming-industrie; gamers willen de smeerlapperij niet, dus boeken de bedrijven verliezen.
Dank je wel, Katharina,
Voor dit zeer mooi en belangrijk onderwerp; toxische empathie, een onderwerp dat ik zelf erg moeilijk onder woorden kan brengen, laat staan doorgronden, daar de taal- en ziel-techniek (met taal op iemands gevoel spelen) van de tegenstander ongelofelijk doortrapt en geraffineerd is.
De agenda achter deze politiek wordt absoluut niet door dommeriken gemaakt (maar wel inderdaad door mensen zonder het ene (n.l. een ziel) ) en uitgerold, gezien het niveau van deze techniek. Er is bizar weinig te doen aan of tegen mensen die deze techniek overnemen en op anderen projecteren.
Maar goed, het is wel vreselijk moeilijke materie, en ook al draag ik mijn nickname als ereteken aan de vroege bestrijder van ‘newspeak’ (sofisme) Plato, ik heb grote moeite om me niet te laten ringeloren of ten minste niet te irriteren, wanneer mensen ge/misbruik maken van deze taal- en psychologische technieken.
Daarom heb ik des te meer waardering voor een mens dat wél in staat is de uiterst venijnige duvels gemene angel te duiden én methodes aan te bieden hoe er mee om te gaan, om te gaan met duivelse-kromtaal-zielen-misbruikers.
Wellicht moet ik het boek tóch maar een lezen? Jammer dat het niet vertaald is. Kennis is belangrijk om niet in de war gebracht te worden door oergemene mensen.
Zelf hamer ik hier altijd op bewustzijn, en ook zelf-bewustzijn, iets dat erg nodig is in deze barre tijden. Wie zichzelf een beetje kent, die is wat beter opgewassen tegen idioten die met de gemeenste machtsspellen de gewone mensen in de luren leggen en verwarren, misleiden en het leven vergallen. Maar ook dat wordt aangezien als van de duivel zelf. En dat is vreselijk, vind ik. Dat is vrijwillige onnozelheid. Maar ja, we zullen zien hoe er gereageerd gaat worden.
Nogmaals, bedankt, het is een onderwerp naar mijn hart.
De voornaamste kritieken op het werk van Allie Beth Stuckey zijn haar interpretatie van empathie en de manier waarop ze beweert dat progressieve activisten deze manipuleren. Haar benadering is eenzijdig en ze simplificeert de complexiteit van sociale realiteiten. Haar retoriek werkt polariserend en ze erkent op geen enkele manier de geldigheid van progressieve standpunten. Ze heeft geen oog voor de vele positieve bijdragen die de progressieve bewegingen hebben geleverd aan de samenleving.
En, mijn stokpaardje, het gaat ook bij haar vooral over ‘anekdotiek’ en niet om gedegen onderzoek.
Ook de ‘christelijke begrippen’ zijn puur menselijke begrippen, Katharina, en die evolueren mee met de tijd. Voor een ‘duidelijke morele basis’ als richtsnoer voor alles en iedereen is de Rooms-katholieke Kerk, en zeker in zijn meest conservatieve versie, al een tijdje geleden van zijn sokkel gevallen.
De Paus werkt er aan, maar met zijn laatste encycliek Dilexit Nos en met de verwaterde conclusies van zijn synode zullen er niet echt potten gebroken worden om van de wereld een betere situatie voor de mens te creëren. Gesteld dat dat al zijn opdracht zou zijn.
Leren samenleven is niet gemakkelijk. Het blijft een dagelijkse opdracht van liefde, openheid en begrip.
Beschaving dus.