De mythe van Al-Andalus: het paradijs was de hel

Al-Andalus, het islamitische rijk, dat achthonderd jaar lang over Spanje heeft geheerst (van het begin van de invasie in 711 tot de bevrijding van Granada in 1492), wordt over ’t algemeen voorgesteld als een verloren paradijs, de ideale multiculturele maatschappij, vol verfijning en tolerantie, in tegenstelling tot wat voorgesteld wordt als de “duistere Europese tijden”, gekenmerkt door middeleeuwse barbarij en obscurantisme. Deze eenzijdige visie, die als dogma verheven werd door de “officiële geschiedschrijving”, door de linkse media, de meeste academici en politici, wordt steeds meer in vraag gesteld door moedige historici, die de politiek correcte geschiedschrijving durven doorbreken.

Na het boek van Serafin Fanjul “Al-Andalus, de uitvinding van een mythe”, werd onlangs bij Kindle edition het werk gepubliceerd van Dario Fernandez-Morera, professor aan de Nortwestern universiteit van Illinois(VS): “The Myth of the Andalusian Paradise.” Het boek werd ook reeds naar het Spaans en het Frans vertaald, met als titel “Chrétiens, juifs et musulmans dans Al-Andalus, mythes et réalités (éd. Jean-Cyrille Godefroy). Het is een uiterst belangrijk werk, dat de scheefgetrokken geschiedenis terug op haar plaats zet door de vervalsing van Al-Andalus aan te klagen. Het heeft de grote verdienste de moslimbezetting van Spanje  te plaatsen binnen  de lange beschavingsoorlog  tussen de islam en Europa.

Toen de moslims in 711 Spanje binnenvielen, heersten de Visigoten er sinds 300 jaar. Zij waren gelatiniseerd en beschouwden zich als de erfgenamen van Rome. Zij hadden hun land tot een hoog cultureel niveau weten te brengen. De Spaans-Visigotische cultuur bestond reeds toen de islam ontstond in Arabië tussen de tenten, de schapen en de kamelen van de bedoeïenen. Ook was er een sterke culturele band met het christelijke Grieks-Romeinse imperium, een band die door de islamitische expansie werd doorgesneden, waardoor de culturele overdracht tussen het Byzantijnse rijk en het Westen vertraagd werd.

Van al-Andalus naar Islamitische staat, dezelfde terreur! De invasie van het Visigotische koninkrijk gebeurde in naam van de jihad en valt samen met de grote opmars van de islam tegen Europa, die slechts enkele jaren nadien in Poitiers gestopt werd. Het is met oorlog en terreur, dat de islam  Spanje op de knieën kreeg. Bibliotheken werden in brand gestoken, monumenten en kerken werden vernietigd (er bestaat geen enkele kerk van voor de Reconquista (herovering) in heel Spanje…, steden werden verwoest, de slavernij werd ingevoerd, plaatsnamen werden gearabiseerd. Zo werd de veelbelovende Spaans-Visigotische cultuur door de verovering van Spanje door de islam volledig vernietigd.

Dario Fernandez-Morera doorprikt nog andere fabeltjes, zoals die van de overdracht van de hellenistische cultuur naar het Westen door toedoen van de Arabieren. Volgens hem hebben zij nooit de vroegere beschavingen geassimileerd. Zij hebben er uit geput en ze daarna vervangen. Het zijn de voor een deel geïslamiseerde Visigotische elites, die de Romeinse bouwtechnieken, zoals de boog, opnieuw zijn gaan gebruiken.

Muziek werd verboden in het “verlichte al-Andalus”.

De plaats van de vrouw in de maatschappij benadrukt het grote verschil tussen de islam en Europa. De rol van de vrouw was dezelfde als die in de andere moslimlanden: de besnijdenis was algemene regel en voor overspel was de enige straf de steniging. Wanneer verteld wordt over dichteressen en liefdesgedichten  in al-Andalus, dan gaat het altijd over seksuele slavinnen binnen de harems van hun meesters, nooit over moslimvrouwen.

De slavernij bekleedde een centrale plaats in al-Andalus, met trafieken zowel uit Afrika als uit Europa. Dario Fernandez-Morera onderstreept dat de moslims de pioniers geweest zijn van de handel in negerslaven, die door hen als minderwaardig beschouwd werden. Maar ook vele Europeanen waren er slachtoffer van. Er wordt algemeen aanvaard dat meer dan een miljoen Eropeanen als slaven verhandeld werden. De moslim-prinsen beschikten over enorme harems, waarvoor een grote handel in seksuele slaven van het blanke ras, zowel vrouwen als kinderen, nodig waren. Blonde of rosharige vrouwen waren het meest gegeerd en vele Spaanse moslim-prinsen hadden dan ook een uiterlijk van het kaukasische type…

De Sharia werd heel vlug de algemene regel in het bezette Spanje en in tegenstelling tot de fabel van de “conviviencia” of harmonisch samenleven, was het leven voor niet-moslims een martelgang. Zij waren onderhevig aan de “dhimma” (regelrechte afpersing), mochten niet zichtbaar zijn in het openbare leven, waren volledig ondergeschikt aan de islamitische heersers… De pseudo-tolerantie van al-Andalus was zo groot, dat er reeds in de twaalfde eeuw bijna geen christelijke gemeenschappen meer bestonden in moslim-Spanje!

Van de verwoesting van pre-islamitische gebouwen tot de seksuele slavernij, van de invoering van de sharia tot de onthoofdingen, al-Andalus lijkt wel een spiegelbeeld van Islamitische Staat(I.S).

Nochtans blijven de “weldenkenden” ons het Spaanse islamitische kalifaat voorstellen als een model van verlichte islam. Waarom? De mythe van al-Andalus moet de mogelijkheid bewijzen van een heropleving in de toekomst van wat in het verleden zou bestaan hebben. Met andere woorden, deze historische vervalsing is een ideologisch wapen, dat ons verkocht wordt door medeplichtige of meegaande academici, teneinde de Europeanen te overtuigen om immigratie en islamisering te aanvaarden. Zij heeft ook tot doel hen te culpabiliseren omdat zij een multicultureel beschavingsmodel zouden vernietigd hebben dat volgens de opgedrongen mythe superieur aan hun beschaving zou geweest zijn!

In zijn besluit zegt Dario Fernandez-Morera dat “volgens bepaalde historici de grens tussen Spanje en Marocco de grens in de wereld is, waar het verschil  tussen twee werelden het meest zichtbaar is.” Dit sluit aan met de formulering van de Franse historicus René Marchand, die stelde dat de grote beschavingen  geen verschillende regio’s op een zelfde planeet zijn, maar wel totaal  verschillende planeten.

Genoeg stof om na te denken over het belang van de beschavingsgrenzen tussen de islam en Europa. Genoeg stof ook om ons intellectueel wapenarsenaal te vullen, wanneer het erop aankomt de leugens van de politiek correcte ideologen te doorprikken en hen zo de mond te snoeren.