Geplaatst in Werkgroep Levant

Katholicisme Puur & Simpel

   23 juli 2021

Beste vrienden,

 

“Groot zijt Gij, Heer en ten zeerste lovenswaardig… want Gij hebt ons gemaakt naar U, en rusteloos blijft ons hart totdat het zijn rust vindt in U“. Zo schrijft Augustinus rond 400 in zijn “Belijdenissen” (1). Hiermee verwoordt hij op schitterende wijze de tweede eigenschap van ons mens-zijn en  zijn bekering is hiervan een merkwaardige illustratie.

 

Aurelius Augustinus werd in 354 in Thagaste (Numidië, Algiers) geboren uit een heidense vader, Patricius, en een zeer vrome christelijke moeder, Monica. Hij streefde een academische loopbaan na om “redenaar” te worden, d.w.z. meester in de Latijnse taal en de klassieke literatuur. Op 19-jarige leeftijd was hij reeds “retoricus” in Thagaste, een jaar later in de hoofdstad Carthago, en tegen 383 was hij een goedbetaalde “woordkunstenaar” in Rome. Intussen leefde hij met een meisje, dat hij vijftien jaar bij zich hield en met wie hij in 371 een zoon kreeg, Adeodatus, een zeer begaafde jongen die in 390 stierf. Hij was zeer ingenomen met zijn carrière en tevens hartstochtelijk gehecht aan zijn vriendin, al heeft hij het christelijk geloof van zijn moeder nooit helemaal afgezworen. Wel was hij overtuigd dat de Bijbelse verhalen en het christelijk geloof slechts sprookjes waren voor oude vrouwen. Zelf was hij meer geïnteresseerd in het manicheïsme, gesticht door Mani (+ 277), die twee eeuwige principes aanvaardde: een goede en een kwade macht. Om gered te worden, moest men Mani volgen. Het manicheïsme zal pas in de veertiende eeuw verdwijnen. Negen jaar lang bleef het manicheïsme voor Augustinus zijn “gnosis”, hoewel hij er ook nooit een vurige verdediger van werd. Hij bleef een zoeker naar de zuivere waarheid. Hoewel hij hoge verwachtingen koesterde van de gezaghebbende meesters van het manicheïsme, werd hij steeds meer teleurgesteld door deze “beminnelijke nietsnutten“. God, schepping, oordeel, onsterfelijkheid… alles was voor hem één grote verwarring en het leven met zijn vrome moeder, die erg bezorgd was over zijn onstuimig leven, werd ondraaglijk. Door een list weet hij in 384 aan haar te ontsnappen en neemt  ’s nachts een boot vanuit Rome naar het noorden, naar Milaan, de keizerlijke residentie. Zijn  moeder kwam hem echter achterna.  Ondertussen begon Augustinus  bekend te worden en zijn moeder wilde nu een fatsoenlijk en waardig huwelijk voor hem regelen. Uiteindelijk stemde hij er mee in en stuurde zijn vriendin terug naar Afrika: “Intussen vermenigvuldigden zich mijn  zonden. De vrouw met wie ik samenleefde, was van mijn zijde weggerukt, omdat ze als een beletsel gold voor een huwelijk, en op de plek waar mijn hart aan haar had gehangen, was het stukgetrokken en verwond en bleef het maar bloeden… De wonde, mij toegebracht door de scheiding van die eerste vrouw, genas ook niet eens, maar na heftig gloeien en steken, bleef ze etterend voortduren…” (VI, XV, 25). Maar kort daarna, neemt hij toch weer een ander meisje. Aan een vriend bekent hij dat hij niet kan begrijpen hoe iemand kan leven zonder een seksuele relatie met een vrouw. Toevallig ziet hij op straat een bedelaar lachen en beseft dat deze man zorgeloze vreugde geniet terwijl hij, verscheurd door lust, zijn ongelukkig leven in droefheid voortsleept. In Milaan moet hij onder meer een lofrede uitspreken op keizer Valentinus II.  Met de grootste welsprekendheid vertelde hij de grofste leugens en genoot er zelf van: “in deze toespraak vertelde ik meer leugens dan waarheid, en door te liegen won ik de gunst van de toehoorders, die wisten dat ik loog” (VI, VI, 9).

 

In Milaan was bisschop Ambrosius (+ 397) de grote autoriteit en Augustinus ging naar de kathedraal om naar zijn preken te luisteren. De woorden van deze bisschop, samen met de liturgie en de psalmen, raakten zijn hart. Geleidelijk ontdekte hij het christelijk geloof en de Katholieke Kerk. Hoewel hij niet de gelegenheid had om met deze bisschop van gedachten te wisselen, vond zijn immense dorst naar waarheid en schoonheid hier eindelijk enige bevrediging. Een oude priester, Simplicius, raadde hem aan het Manicheïsme te verlaten en zich eerder te wenden tot de Griekse filosoof Plotinus (+ 270), stichter van het Neoplatonisme, en diens leerling Porphyrius (+ 301/5). Hij bleef naar de kathedraal gaan om naar Ambrosius te luisteren. Er  was een ommekeer in hem bezig: “Wat heb ik geschreid bij uw hymnen en gezangen, heftig ontroerd door de stemmen van uw lieflijk zingende  gemeente… uw waarheid zeeg in mijn hart en een innige aandoening van vroomheid golfde daaruit opwaarts  en dan stroomden de tranen en ik voelde mij er wel bij” (IX VI, 14). Een Romeins ambtenaar Ponticianus vertelt over de bekering van de grote monnik en woestijnvader abt Antonius (+ 356) in Egypte, die nu zoveel volgelingen trekt. Dit verhaal treft als een pijl het hart van Augustinus.   Hij beseft dat zijn speeltijd voorbij is en dat hij moet kiezen tussen de hevige hartstochten voor aardse genoegens die hem slechts illusies en verslavingen opleveren en de allesomvattende waarheid, schoonheid en liefde van God. Intussen bidt hij: “Geef mij kuisheid en onthouding, maar doe het niet meteen“, en hij worstelt met “de ziekte van de begeerlijkheid, die ik liever verzadigd wilde zien dan gedoofd ” (VIII, VII, 17). Hij opent willekeurig de brieven van Paulus en leest Romeinen 13, 12 vv: “De nacht loopt ten einde, de dag breekt aan. Laten we ons dus ontdoen van de werken van de duisternis… Bekleed u met de Heer Jezus Christus, en koestert geen zondige begeerten meer“. Na een dramatische innerlijke strijd, neemt hij een radicaal  besluit voor Christus. Het is september 386. Na enkele weken staakt hij zijn lessen als “woordenverkoper”  en trekt zich terug op het landgoed van een vriend, Cassiciacum (het huidige Cassago Brianza, ten noordwesten van Milaan), met zijn moeder, zijn zoon Adeodatus, enkele leerlingen en vrienden. In de Paaswake van 387 werden hij en zijn zoon door Ambrosius gedoopt. “Laat heb ik U lief gekregen, o schoonheid, zo oud en zo nieuw!…En Gij  waart binnen en ik was buiten, en daar zocht ik U, en ik rende, wanstaltig als ik was, op de schone dingen af die door U gemaakt zijn. Gij waart bij mij en ik niet bij U… Geroepen hebt Gij, geschreeuwd en mijn doofheid doorbroken, gestraald hebt Gij, geschitterd en mijn blindheid verjaagd…Ik heb geproefd en nu honger en dorst ik...” (X, XXVII, 38). In Cassiciacum leeft deze groep een soort filosofisch-religieus leven en ze delen alles samen. Zij lezen Vergilius en Cicero, terwijl het Oude en het Nieuwe Testament voor hen het hoogste gezag zijn en “onze priester” (bisschop Ambrosius) de zekere gids. Hij brandt van verlangen om God en de ziel te kennen. Hij ontdekt het geloof van Paulus en de liefde van Johannes. Ze zingen hymnen en bidden samen. Hij beleeft nu ten volle wat hij vroeger reeds in vriendschap nastreefde : “ …samen  praten, samen lachen, elkaar vriendelijk ter wille zijn, samen boeken in mooie taal lezen, samen speels zijn en samen ernstig worden, bij tijd en wijle van mening verschillen zonder haat, alsof iemand het oneens was met zichzelf, en juist door die schaars voorkomende onenigheid fleur geven aan de eensgezindheid,  aan of  van elkaar iets leren, bedrukt naar  de afwezige vrienden verlangen, verblijd de aankomende ontvangen: door deze en soortgelijke tekens, uit harten vol liefde en wederliefde naar buiten tredend door mond en tong en ogen en duizend heerlijke gebaren, als met brandbare stoffen de zielen in gloed zetten en van vele maken tot één” (IV, VIII, 13).

 

De “Belijdenissen” hebben een dubbele betekenis. Augustinus belijdt zijn zonden, zijn ongeordende passies voor aardse genoegens en hij belijdt de grootheid van God, de Liefde en de Waarheid die alles overstijgen. Hij beschrijft  zijn zeer persoonlijke strijd, die echter zo authentiek is, dat hij tevens ook universeel is.  Iedereen kan zich hierin herkennen. Hij heeft de “rusteloosheid” van zijn hart  ontdekt én beleefd als zijn diepste verlangen naar God en zijn  bekering is hiervan een sprekend voorbeeld. In fel contrast hiermee zullen we hierna aantonen hoe Sigmund Freud zichzelf en de wereld bedrogen heeft  tot onheil van velen. En dit onheil woekert helaas nog steeds als een kanker voort.

 

(1) Aurelius AUGUSTINUS, Belijdenissen. Vertaald en ingeleid door Gerard Wijdeveld, Ambo, Baarn, 1985, I,I,1.

P. Daniel

XVI.30:
Vrijdag 23 juli 2021
Flitsen

Deze zondag wordt in de byzantijnse liturgie de “zondag van de Vaders” genoemd, nl. van de 6 eerste oecumenische concilies (Nicea 325, Constantinopel 381, Efese 431, Chalcedon 451, Constantinopel II 553, Constantinopel III 680-1). Het is een viering van de eenheid van het christelijk geloof en van de Kerk. Op 20 juli, de derde dag van de week, vierden we de feestdag van de grote profeet Elia, die in de tijd van koning Achab en Izebel (9e eeuw voor Christus) streed voor de ware God van Israël en tegen de afgoden van Baal, die door de koningin werden begunstigd. In Rableh (bij Homs) is het nationale heiligdom van Elia en zondagavond was er al een recital ter zijner ere, waaraan we als gemeenschap wilden deelnemen. Het is anderhalf uur rijden naar het noorden en Rableh ligt eveneens aan de Libanese grens. Vooraleer de bedevaartsplaats te bereiken reden we o.m. door Qousseir, waar nog de verschrikkelijke verwoestingen van de terroristen te zien zijn, hele wijken totaal in puin. Het heiligdom zelf baadt in een sfeer van familie- en volksfeest. Overal zitten mensen in groepjes samen. Het heiligdom midden het terrein wordt druk bezocht door hen die even bij zijn wonderbare icoon komen bidden. Even, want binnen is het snikheet. Een mannen- en vrouwenkoor bracht verschillende gekende religieuze liederen met tussendoor een toespraak van de patriarch en onze bisschop. Achteraf werd nog de zegen gegeven aan het hoge H. Hartbeeld, helemaal boven op het gebouw (gegeven door moeder Agnes-Mariam). En onder in een crypte was er een fototentoonstelling van ons bisdom. Een heerlijke bedevaart en tegelijk een aangename uitstap.

Er is iets op til!

Jarenlang hebben de VS en hun bondgenoten Syrië met terroristen bestookt en getracht het land in stukken te breken om het volk uiteindelijk op de knieën te krijgen. De gebruikelijke koloniale westerse politiek: land en volk verwoesten en dan volgens eigen wensen heropbouwen. Nu dit grotendeels mislukt is en de soevereiniteit van 70 % van het land heroverd werd – met de steun van Moskou-Teheran-Hezbollah – trachten ze nog zoveel mogelijk Idlib, het gebied van de terroristen te beschermen en te versterken. Daarvoor dienden de grensovergangen buiten de controle van Damascus om wapens en steun te verstrekken aan de terroristen onder voorwendsel van “humanitaire hulp voor de bevolking”. Hiertegen hebben Damascus en zijn bondgenoten zich steeds verzet. En nu plots wordt de ene overgebleven grensovergang voor “humanitaire hulp” buiten controle van Damascus, door alle partijen eensgezind aanvaard! Bovendien, Rusland en Syrië prijzen de eensgezindheid in het aanvaarden van deze resolutie! Wat is er gaande? Volgens Scott Ritter, voormalig officier van de US Marine Corps Intelligence is dit het begin van een globale aanpak voor een oplossing van Idlib om het gezichtsverlies van de VS en bondgenoten wat te verminderen. Zowel de VS als Turkije moeten erkennen dat hun blijvende steun aan het terrorisme om al-Assad ten val te brengen nutteloos is en ze moeten aanvaarden dat hun droom van een “regeringswissel” ijdel is. Er zal een bredere diplomatieke strijd beginnen voor een grondige oplossing van Idlib, Syrië en het hele M.O (https://www.rt.com/op-ed/529443-russia-idlib-syria-aid/).

En meteen werd al een belangrijke stap gezet. Wang Yi, hoofd van de Chinese diplomatie kwam naar Damascus, ontmoette minister Fayçal al-Megdad en ook de president. Er werden belangrijke verdragen getekend voor economische samenwerking. China staat helemaal achter de politiek van Syrië dat soevereiniteit en territoriale integriteit opeist zonder enige buitenlandse inmenging. Het westen doet er alles aan om de heropbouw van Syrië te belemmeren totdat het zelf de zaak in handen kan nemen, volgens hun wensen. Ook dit blijkt steeds meer een ijdele droom van het westen te zijn. De echte « internationale gemeenschap » blijkt steeds meer Eurazië te zijn, dat de westerse arrogantie zal breken. Bovendien heeft president Bachar al-Assad steeds gezegd dat de heropbouw van Syrië enkel zal gebeuren door de bondgenoten van Syrië en niet door de mogendheden die het land mee verwoest hebben. Bevriende landen kunnen aansluiten bij Rusland-Iran-China (Hallo, Mr. de Croo, eventjes geen marionetje spelen en gewoon contact nemen met echte staatslui in Moskou-Teheran-Peking!) (https://www.mondialisation.ca/syrie-lachine- passe-a-laction/5658497). En met de laatste presidentsverkiezingen is het duidelijk dat het gezag van de president alleen maar gestegen is. Vorige zaterdag, 17 juli 2021, heeft hij de eed afgelegd als herkozen president. In een heldere en open toespraak heeft hij daarbij het belang onderlijnd van de bijdrage van heel het volk aan de toekomst van Syrië.

Al is de tragedie van Libanon bijzonder groot, in dezelfde zin zijn er toch mogelijk ook hier erg hoopvolle perspectieven. De (Saoedische) eerste minister van Libanon S. Hariri, heeft uiteindelijk ontslag genomen, wat het grote probleem van corruptie alleen maar kan helpen verminderen. Ook hier zal China zich inzetten. Rusland heeft inmiddels toegezegd de haven van Beiroet (met de grootste gasvoorraad ter wereld!) en van Tripoli herop te bouwen. En dit zal gebeuren in de sfeer van win-win. Rusland zal zeker een aantal jaren delen in de winst, totdat hun kosten terugbetaald zijn. Dit zal in ieder geval niet gebeuren in de westerse, koloniale stijl die het land nog meer ontwricht. Ondertussen krijgen de Syrische vluchtelingen in Libanon extra geld van de UNO, wat de indruk geeft van internationale solidariteit. In feite is het een mes dat aan twee kanten snijdt: beletten dat de Syrische vluchtelingen terugkeren en hun eigen land weer heropbouwen en zorgen dat Libanon een overwegend soenitisch land wordt.

Katholicisme Puur & Simpel

Zopas verscheen de Nederlandse vertaling van het boek van Dwight LONGENECKER, Katholicisme Puur & Simpel, Betsaida/De Boog, 2021, 286 blz., 14,50 €, ISBN 9789493207110. (Bestellen en gratis levering in België bij Staf Demolder op em******@sk****.be). De “internationale gemeenschap” zorgt ervoor dat wij in Syrië nagenoeg niets kunnen toegezonden krijgen. Gelukkig werd me dit nieuwe boek in pdf toegestuurd. Ik heb het met veel vreugde en een warm hart gelezen en wil het graag aan iedereen aanbevelen. Het is uitstekende evangelisatie, zowel voor sceptici, twijfelaars en spirituele beginnelingen als voor gevorderden.

De auteur is nu pastoor in Amerika, in de kerk van O.L. Vrouw van de Rozenkrans in Greenville (South Carolina). Hij was een fundamentalistische protestant met veel vragen, werd anglicaan en werd tenslotte als gehuwde priester in 1995 in de katholieke Kerk aanvaard. Hij verhuisde van Amerika naar Engeland en weer terug. Hij heeft vier kinderen. Met een scherpe en geestige stijl, een eenvoudige en aantrekkelijke taal presenteert hij op nieuwe wijze de eeuwige schatten van de katholieke Kerk. Precies wat we nodig hebben in de huidige sfeer van seculier materialisme of nieuw heidendom. Geen gecompliceerde theologische redeneringen maar eenvoudige, eerlijke uitleg met praktische voorbeelden, vanuit de vele vragen die er bij de gewone mensen leven. Hij schrijft met veel humor en is niet bang van een pittige uitspraak: “Atheïsten geloven niet dat God bestaat. Maar ik geloof niet dat atheïsten bestaan”. Zij vereren immers hun eigen god, een soort mini-god. Zij die een louter positivistisch wetenschappelijk bewijs van het bestaan van God willen, vergelijkt hij met hen die een horloge uit elkaar willen halen om te ontdekken wat de tijd is.

Het boek telt vijf delen. Het legt gewoon uit waarom wij geloven dat God bestaat. Stap voor stap laat het ons kennis maken met die unieke Persoon van Jezus Christus, zijn boeiende manier van vertellen van parabels, de historische gebeurtenissen van zijn dood en verrijzenis. Het handelt over het “vuur van het leven”, de heilige Geest en het ontstaan van de katholieke Kerk. Het mysterie van het goed en kwaad wordt voorgesteld in “de grote strijd”. Het boek eindigt met een warm “welkom thuis” in de familie van God. Het toont wat het betekent katholiek te zijn en hoe men het geloof beleeft. Alle volken, van de meest primitieve tot de meest ontwikkelde, waren steeds religieus. Vanuit een religieus oerinstinct zochten mensen naar God. Religie was er lang voordat er wetten, verboden of taboes waren. Ze bewonderden de natuur, de bergen, de sterren en het uitspansel. Ze beseften dat ze deel uitmaken van een prachtige mysterieuze wereld. Mensen bouwden heiligdommen, tempels, moskeeën, kerken. Ze staken kaarsen aan, brachten offers en baden. Ze geloofden in een hemel, een hel en in wonderen, in engelen en duivels. En telkens werden bepaalde mannen en vrouwen als voorbeelden, helden of heiligen vereerd. De mythen van de heidense godsdiensten worden in het joodse volk werkelijke personen met een boeiende geschiedenis, die ontdekken dat niet zozeer de mens op zoek is naar God maar dat God op zoek is naar de mens om uiteindelijk gans de mensheid tot zijn familie te maken. God wil de mensen opnemen in zijn eeuwig geluk. De enige voorwaarde om een goede christen te worden is niet dat we een heilige zijn, maar dat we aanvaarden een zondaar te zijn en in geloof en vertrouwen Jezus Christus erkennen als onze Verlosser.

Ziehier een heerlijk boek dat flink wat duisternis en depressiviteit kan verdrijven. Geniet er zelf van en geef het aan vrienden en kennissen.

En dit nog:  

 

identicon

Auteur:Pater Daniel Maes

Pater Daniel Maes is de proost van het Katholiek Forum. De Vlaamse pater Daniël Maes (°1938) leeft in Syrië, in het zesde-eeuwse Mar Yakub klooster in het stadje Qara, 90 kilometer ten noorden van de hoofdstad Damascus. Pater Daniel aanvaardt het gezag van de huidige Syrische president die in 2021 massaal door zijn volk herkozen werd voor een vierde ambtsperiode van 7 jaar en daarna in heel het land ook spontaan werd gevierd. Verder aanvaardt hij dat een land het recht heeft bevriende naties ter hulp te roepen om het buitenlands terrorisme tegen zijn volk te bestrijden.

3 commentaren op “Katholicisme Puur & Simpel”

  1. Wie heeft er tijd om dergelijk lange, vermoeiende bijdragen te lezen? Hou het a.u.b. kort en eenvoudig.

  2. De kleurrijke persoon van Augustinus, altijd aangenaam als christelijk voorbeeld. Dan een stuk eigentijdse geschiedenis van een land dat altijd beklijft en door de media gediscrimineerd wordt. Ik voel me altijd een beetje verwant met Syrië vanwege haar geschiedenis en tegelijkertijd neem ik een schuldgevoel waar want wij zouden dat land moeten beschermen en koesteren. Het is een valstrik voor de grote machtigen, dat is echt bijzonder, wij verwaande Belgen vergaten de betekenis van als Christen voortdurend in gevaar te leven, voortdurend het eigen hart moeten zuiveren van de haatmicroben van vreemde betweters die wellicht God moedwillig beledigen. Het is een land waar je God leert lief te hebben zoals wij dat sedert 76 jaren niet meer hoefden te doen en dat is ten zeerste in ons nadeel. Maar binnenkort krijgen we een kersverse nieuwe leerschool van het allerhoogste niveau. Begin nu al maar te ‘blokken’ anders geraak je niet door de lange resem examens.

Er is geen mogelijkheid (meer) om commentaar te geven op dit nieuwsbericht