Franciscus ontketent burgeroorlog in de Kerk

De malaise, het onbehagen , dat in de katholieke Kerk ontstaan is sinds het aantreden van paus Franciscus, heeft steeds grotere proporties aangenomen . Na de gemanipuleerde synode Amoris Laetitia, na het schandaal van de verering rond het Pachamama afgodenbeeld, na de onophoudelijke beledigingen aan het adres van priesters, kloosterlingen en leken, die trouw willen blijven aan de geloofsschat, zoals die door de Traditie werd overgeleverd, na het monddood maken van bisschoppen en kardinalen, die het met deze gewilde afbraak niet eens zijn, heeft het motu proprio Traditionis Custodes( merk hoe cynisch dit woordgebruik is!) gewerkt als de spreekwoordelijke lont, die het kruidvat heeft doen ontploffen. En wel in het volle gezicht van deze tyrannieke paus.

Bergoglio is te ver gegaan. De terechte kritiek zwengelt aan. Hoe kan een paus de ritus van de H.mis willen verbieden, die teruggaat tot de vierde eeuw en zelfs eerder, tot de heilige Petrus zelf, de ritus  van de ontelbare heiligen, van de martelaren, van het gewone christenvolk, de mis zelfs van het Tweede Vaticaans concilie…?

Een groep van vooraanstaande Italiaanse katholieken heeft in een open brief, gepubliceerd in de krant Il Foglio, zwaar uitgehaald naar het beleid van Franciscus. De brief schuwt de harde woorden niet…” Wij worden geconfronteerd met een klimaat dat ” benauwd geworden is, verstikkend zelfs” en ” onze moeder de Kerk lijkt steeds meer op een stiefmoeder, die voortdurend banbliksems en excommunicaties uitvaardigt,  met daarnaast de benoeming van commissarissen, die moeten toezien op de genadeloze uitvoering van de zuiveringen”.

De auteurs van de brief vragen bijgevolg aan de paus om te stoppen met ” deze burgeroorlog binnen de Kerk, zoals een goede vader het goede wil voor al zijn kinderen en niet zoals de leider van een klerikale stroming, die zijn gezag van monarch lijkt te willen gebruiken tot het bittere einde, dikwijls zelfs zonder rekening te houden met het kerkelijk recht en dit alleen maar  om een persoonlijke ideologische agenda te realiseren”.

Dit zijn ernstige beschuldigingen aan het adres van een paus. Zij passen in een breder kader, een klimaat van onbehagen. Wat opvalt, is dat dit een algemeen gevoel is, dat leeft zowel onder de critici van de paus Franciscus als onder degenen die hem altijd gesteund hebben.

Zo is de burgeroorlog in de Kerk een concrete realiteit geworden. Het motu proprio Traditionis Custodes, dat de door Benedictus XVI gewilde liberalisering van de mis volgens de oude ritus afschaft, heeft het debat binnen de Kerk opnieuw doen oplaaien. Twee wereldbeelden botsen, zoals altijd gebeurt wanneer het gaat om uiterst belangrijke zaken. Een van deze visies is ongetwijfeld een volledig geseculariseerde visie, aangepast aan de chaotische en christenvijandige maatschappelijke stromingen. De andere legt de nadruk op het spirituele en op de eeuwenoude overlevering. Het is een titanenstrijd, die alleen kan worden opgelost door synthese, en zeker niet door confrontatie.

Het is de weg van de verzoening, zoals die in de praktijk door Benedictus XVI in al zijn eenvoud en genialiteit werd gerealiseerd. De vijandige stellingen werden ontwapend door datgene te verlenen wat rechtmatig verleend kon worden en door terzelfdertijd alles te vragen wat in termen van trouw aan het leergezag moest gevraagd worden.

Franciscus wil conflicten niet vermijden of overbodig maken. Integendeel, hij wil winnen, wat het ook kost. Hiervoor legt hij op een gegeven moment zijn wil op, op zijn eigen, brutale manier en met de middelen waarover hij beschikt. Barmhartigheid kent hij niet!

De charismatische Afrikaanse kardinaal Sarah heeft op 14 augustus in het Franse dagblad Le Figaro een opmerkelijk artikel gepubliceerd, waarin hij het wanbeleid van Franciscus scherp veroordeelt. Hij gebruikt geen blikken taal of omfloerste woorden!

Een kort uittreksel: “ Een vader mag nooit wantrouwen en verdeeldheid zaaien onder zijn trouwe kinderen. Hij mag een deel van hen niet vernederen en de enen tegen de anderen opzetten. Hij mag een deel van de priesters niet als uitschot behandelen”. Wanneer de Kerk verkondigt eenheid en vrede aan de wereld te willen brengen, dan is het eerst binnen de Kerk zelf dat zij dit moet verwezenlijken”.

De burgeroorlog in de Kerk is zodoende niet alleen opnieuw begonnen, hij zal op die manier ook nooit eindigen. Tenzij Bergoglio zijn aanpak fundamenteel verandert en besluit bruggen van verzoening te bouwen. Is dit ijdele hoop? Wellicht, maar wellicht ook niet. Alles kan vlug veranderen, ook in de Kerk.

Daarom, niet opgeven ! Gewoon verder doen! Bidden en de priesters en broederschapen steunen, die trouw zijn aan het katholieke geloof en aan de Traditie van de Kerk. Bereid zijn tot overleg en verzoening, maar tevens onverbiddelijk zijn wanneer het gaat om het verdedigen van de geloofsschat die ons werd overgeleverd.