In de val getrapt…

Degenen, die nog maar pas enkele dagen geleden de verkiezing van de Maltese Roberta Metsola als voorzitster van het Europees Parlement toejuichten, omdat zij zich in het verleden uitgesproken had tegen abortus en zich uitgeeft voor katholiek, zijn van een koude kermis teruggekomen.

Weliswaar hadden de Europese media, die het “recht op abortus” als een essentiële stap zien in de emancipatie van de vrouw, met afgrijzen gereageerd op de verkiezing van een “katholieke anti-abortus” figuur,  maar al snel bleek dit slechts een wel doordacht schijnmanoeuvre .

In haar openingstoespraak, heeft de nieuwe voorzitster zwaar uitgehaald naar degenen, die “onze Europese waarden en principes”( vrije abortus, sublimering van homoseksualiteit en transgenderobsessie…) in vraag stellen en naar de”nationalisten, die Europa proberen te vernietigen”…

De feiten tonen aan dat Metsola een van de felste verdedigers is van de genderideologie en van de LGBT-dogma’s. Het volstaat eraan te herinneren dat zij op 23 september 2019 samen met de co-voorzitter van de LGBTI Intergroep deelnam aan aan een conferentie georganiseerd door Ilga Europe(een LGBT-lobby) over de bevordering van de rechten van deze seksualistische minderheidsgroepen. Enkele maanden eerder had zij het ‘ verkiezingsmanifest over de LGBTI beloftes” van Ilga ondertekend…Het is dus geen toeval dat de leden van de  machtige socialistische fractie in het Parlement voor haar gekozen hebben .

Het is duidelijk dat de LGBTI-dogma’s en hun greep op de  christelijke landen de komende tweeënhalf jaar alleen maar sterker zullen worden. Naar alle waarschijnlijkheid zal Metsola alleen maar doen wat haar voorganger Sassoli heeft gedaan. De voorzitster Ursula von de Leyen, de commissarissen Helena Dalli, Vera Jourova en Frans Timmermans hebben er een bondgenote bij. Het samenwerkingspact zal nog sterker zijn,  juist door de overweldigende macht die aan de socialisten is toegekend in de parlementaire commissies, waar dossiers en resoluties worden voorbereid voor de stemming van de algemene vergadering.

Tijdens een persconferentie over het thema abortus en haar toekomstige aanpak van deze kwestie, antwoordde de nieuwe voorzitster zonder enige aarzeling: ” Het Europees parlement is ondubbelzinnig over alle rechten op het gebied van seksuele en reproductieve gezondheid. Het heeft herhaaldelijk gevraagd dat deze rechten beter zouden worden beschermd. Vorige maand nog benadrukten wij dat de toegang tot seksuele en reproductieve gezondheid een sleutelelement is om te komen tot gendergelijkheid en om gendergerelateerd geweld uit te bannen. Het is het standpunt van het Parlement en ik kan u verzekeren dat het dat standpunt is, dat ik zal verdedigen en dat ik in het verleden reeds verdedigd heb toen ik als vice-voorzitster de vertegenwoordiging van het voorzitterschap van het parlement waarnam.”

Wat abortus betreft, zijn het geweten, de strijd en de overtuiging  van Roberta Metsola aan de kant geschoven. Haar functie en haar rol hebben zwaarder doorgewogen; de nieuwe Metsola zit nu in het kamp van de abortus-propagandisten en zal mensonwaardige parlementaire resoluties steunen, die landen als Polen en haar eigen thuisland Malta, waar abortus verboden is, aan de schandpaal nagelen. Er is trouwens momenteel  een groot offensief van het EHRM(Europees Hof van de Rechten van de Mens) tegen Polen, met strafzaken gefinancierd door de abortus-lobby en aanverwante groepen, om Polen op de knieën te krijgen…Benieuwd wat de houding van de “katholieke” Metsola zal zijn!

Men kan zich de terechte vraag stellen of katholieken, die carrière willen maken in de politiek de ” niet-onderhandelbare principes” , waar Paus Benedictus zo op gehamerd heeft, noodgedwongen moeten opgeven. Het antwoord is overduidelijk: Neen!

De voorbeelden van de moedige presidenten van de Republiek Malta(George William Vela is bereid af te treden indien een abortuswet wordt aangenomen), van Portugal( die tot tweemaal toe geweigerd heeft de abortuswet te ondertekenen), van Ecuador(die zijn veto uitgesproken heeft tegen een eventuele liberalisering van abortus in zijn land) en van de politici in de Poolse regering( over het recht op leven en de strijd tegen de LGBT-dogma’s) en in Hongarije(over de vrijheid van onderwijs en het verbod op homoseksualistische propaganda in de scholen), tonen ons dat het mogelijk is God te dienen zonder een knieval te doen voor het gouden kalf.

De moedige koning Boudewijn heeft zichzelf in 1980 enkele dagen buiten spel gezet, om toch de Belgische abortuswet niet te moeten tekenen. Waar waren toen de “katholieke” politici van de toenmalige CVP, om hem te steunen en hun ontslag aan te bieden ? Er waren er geen, of zij zwegen…Zelfs kardinaal Danneels raadde hem aan de wet te tekenen, een verraad waar zedig over gezwegen wordt, ook nu nog! De meer dan achtienduizend onschuldige kinderen,  die jaarlijks geofferd worden op het abortus-altaar, danken hen.