Waarom wil iemand zijn geslacht veranderen? Uit de getuigenissen die staan in het artikel hieronder blijkt dat het vaak gaat om psychologisch zwaar beschadigde personen die hulp zouden moeten krijgen bij onverwerkte trauma’s zoals een ervaring met seksueel misbruik. Ze blijken achteraf vaak spijt te hebben van hun beslissing. De zogenaamde “hulp” die de progressieven bieden door al die geslachtsveranderingen toe te laten is dus het tegendeel van hulp.
De progressieven verspreiden de leugen dat ‘genderidentiteit’ iets onveranderlijks zou zijn en normaliseren een incoherente ideologie en destructieve geneeskundige “behandelingen”. Linksen hopen dat de mainstream-media, die altijd een slaaf blijken te zijn van de seksueel radicale bewegingen, niet zullen spreken van de groeiende “ex-transgender” beweging. Gelukkig bestaan er sociale media om af en toe melding te maken van “alternatieve realiteit” – dat wil zeggen, de objectieve werkelijkheid.
In een verhelderende YouTube video beschrijft Carey Callahan, een jonge liberale vrouw, haar “de-transitie” van haar vroeger zelfindentificatie als “transman” en sommige ongemakkelijke waarheden over de transgender-gemeenschap waarover de mainstream media nooit vertellen:
Ik geloofde vroeger dat ik een trans-man was, en ik ben gestopt dit te geloven… Ik vond dat mijn trans-identiteit niet moest worden gepathologiseerd, dat ik een gezond mooi ding was… dat ik deze beslissing maakte vanuit een duidelijke geestesgesteldheid… Als ik hierop terugkijk, denk ik dat ik niet in een duidelijke geestesgesteldheid was, en ik ben er vast van overtuigd dat ik handelde onder de invloed van bepaalde waanideeën over wat het zou zijn om door het leven te gaan als man. De gevoelens die ik had geïnterpreteerd als genderdysforie waren eigenlijk het gevolg van lange termijn-traumasymptomen die ik nooit had verwerkt.
Met elke stap van dit proces, elke stap die ik nam om mijn trans-identiteit te bevestigen, verslechterde mijn leven… De mensen die ik toen ontmoet heb in mijn kleine trans-wereld waren de meest angstige mensen ik ooit ontmoet heb… en ze hadden echt een rare manier om ermee om te gaan. Velen gebruikten elke dag drugs, hadden eetstoornissen … veel seks-spelletjes, automutilatie, alcoholisme… het was duidelijk… dat het niet goed ging met deze mensen.
Een ander ex-transgender, dit keer een jonge man die beweerde een vrouw te zijn, spreekt over zijn “overgang”:
Ik voelde me alsof ik gewoon iets aan het doen was dat ik niet hoefde te doen. Ik denk niet dat het volledig uit mezelf kwam. Ik ben er niet van overtuigd dat ik het uit mezelf zou hebben gedaan. Het kwam gewoon door de omstandigheden waarin ik leefde… de omgeving en de invloeden die ik had brachten me ertoe deze beslissingen te nemen… Op een bepaald moment realiseerde ik me… dat ik het echt niet wilde doen. Mensen zeiden me dat ik minder twijfels zou hebben en dat ik superveel vertrouwen zou krijgen en zeker zou zijn van mezelf als vrouw als ik de hormonen zou nemen, maar eerlijk gezegd, begon ik meer en meer aan mezelf te twijfelen van zodra ik ze nam.
Een ex-transgender die zichzelf “Crash” noemt deelt haar overtuiging over de tragische redenen waarom veel vrouwen een mannelijke identiteit aannemen:
Soms nemen vrouwen een transidentiteit aan als gevolg van een trauma dat ze meemaken… ik denk niet dat veel mensen dit weten… ik ken veel andere vrouwen die het gevoel hebben dat hun dysforie of transidentiteit of -overgang… een reactie waren op een trauma. Voor degenen onder ons die een overgang maken, we begonnen niet aan onze overgang… met de gedachte dat we reageerden op een trauma… We hadden dysforie en we probeerden dit te verdoezelen met veranderingen aan ons lichaam…
Sommige vrouwen kwamen ertoe zichzelf te identificeren als trans…. omdat ze door een trauma gingen dat op een bepaalde manier verbonden was met hun vrouw-zijn, met het hebben van een vrouwelijk lichaam… Veel onder ons hadden ervaringen met seksueel geweld. Sommigen zijn verkracht geweest, of hebben een ander soort aanval overleefd. Veel van ons zijn als kind seksueel misbruik geweest…. De zelfmoord van mijn moeder heeft een zeer grote rol gespeeld.
De linkse beweging zegt dat ‘genderidentiteit’ onveranderlijk zou zijn en dat daarom zelfs jonge kinderen toegang tot medische hulp zouden moeten krijgen om hun lichamen op zo’n manier te veranderen dat het gelijk wordt aan het geslacht dat overeenkomt met de culturele conventies die ze prefereren. Met andere woorden, jongens die zich “identificeren” als meisjes doen dit op basis van hun verlangen om meisjeskledij te dragen, lang haar te hebben, en te spelen met meisjesspeelgoed. Maar de linkse beweging beweert dat dit louter arbitraire, sociaal geconstrueerde, normen zouden zijn. Dus, waarom moeten ze hun lichaam veranderen? In plaats van hun lichaam te verwerpen, waarom verwerpen ze niet de normen waarvan ze geloven dat ze geen objectieve realiteit of betekenis hebben?
Een van de vele tragische gevolgen van dit dogma dat de wetenschap tegenspreekt door het bestaan van geslachten te ontkennen, is het feit dat de ‘overgang’ maken mensen schaadt. De samenleving is blind aan het gaan naar een nieuwe dystopiewereld waarvan de slachtoffers steeds meer kinderen zijn, die op een dag hun verhalen van spijt zullen vertellen— verhalen zoals die van ex-transgender, Cari Stella, die “een sociale transitie gemaakt heeft toen ze 15 was”, en begonnen was met het nemen van testosteron op 17 jaar, een dubbele mastectomie had toen ze 20 was en op haar 22 de overgang ongedaan heeft gemaakt. Onlangs zei ze dit:
[De-transgenders] zijn niet alleen statistieken… We zijn echte mensen… ik ben een echte levende 22-jarige vrouw met een gehavende borst, een gebroken spraak en een lichte baardgroei.
Zijn castraties, mastectomies en chemisch voortgebrachte steriliteit voor jonge volwassenen echt de wegwijzers op het pad naar de juiste kant van de geschiedenis?
Als de fysieke belichaming geen intrinsieke en diepe betekenis heeft, waarom spenderen mensen met geslachtdysforie dan zo veel geld en lijden ze zoveel pijn om hun lichaam te veranderen? Als het gebruik van toilet en kleedkamer zo onbelangrijk is dat vrouwen en mannen bereid moeten zijn om deze privéruimten te delen met personen van een verschillend geslacht, waarom kunnen genderdysforische personen ze dan niet delen met personen van hetzelfde geslacht?
Misschien zijn de extreme maatregelen die transgenders moeten nemen in hun ongeordende zoektocht om hun objectief, onveranderlijk geslacht, dat duidelijk blijkt uit hun lichamelijke hoedanigheid, te verhullen, getuigenissen van de diepere betekenis en het belang van de fysieke belichaming als man en vrouw — een belichaming waarvan de “progressieven” en transgenders willen dat we het negeren.
Artikel van Laurie Higgins voor Lifesitenews:‘I used to think I was trans. Now I don’t.’ How Carey was set free from transgenderism
Vertaling door Hiëronymus Saepinus voor het Katholiek Forum
Zeer goed artikel dat alles leert over dit probleem !
De linkse beweging voelt zich gerechtvaardigd door haar sociale bekommernis. Op zich is dat goed, maar men weigert fanatiek zich te verdiepen in geestelijke kennis.
Hieruit volgt niet alleen de ontkenning van God, van het bestaan van de geestelijke wereld, maar ook de zeer nauwe band die ieder mens heeft met het eigen zieleleven en de zeer grote invloeden van zielen en geesten onderling.
Zoals zeer veel ouders hun kind behandelen als een leuk huisdiertje en niet begrijpen waarom het onhandelbaar wordt, zo begrijpt men ook niet waarom sommige jongeren geslachts-verwarring ondergaan.
Het is nochthans gemakkelijk na te gaan.
Het voorbeeld van een moeder met een ‘grote’ en of sterke ziel die een grote bewondering heeft voor haar zoon, die een ‘grote’ of ‘kleine’ ziel is of heeft, wekt, ongwild of schuldbewust, vrouwelijke gevoelens op bij haar zoon omdat deze twee een sterke gevoelsband hebben. Dat die jongen dan homofiel wordt en misschien ook nog een geslachtsverwarring ondergaat is daar het logisch gevolg van.
Een sterke gevoelsband is op zich zeer mooi, en sterk aan te bevelen, op voorwaarde dat men begrippen als zuiverheid en oprechtheid ook echt actief wil hanteren.
Hier gluurt de aloude hekserij vanuit een duistere hoek en meestal stopt dit de verdere bespreking.
Sympathie groeit naar Empathie groeit naar Telepathie.
Men moet onder ogen willen nemen dat ook ‘kleine’ zielen een sterke uitstaling kunnen hebben en niet beseffen hoe en in welke mate zij op anderen invloed uitoefenen.
Zielen zijn bovendien ook open voor invloed van diverse geesten. Daar zouden de herders en ook de oudere wijzen van een parochie over moeten waken.
De geestelijke chaos op onze planeet verwerd echter tot een helse (h)aard waar duivels zich thuisvoelen.