Na het terugdraaien van het beruchte precedent Roe vs Wade door het Amerikaanse hoogste gerechtshof op 24 juni, mogen Amerikaanse staten nu zelf beslissen of ze abortus lokaal toelaten of niet. Een belangrijke overwinning voor de pro-life beweging, vooral in Amerikaanse staten waar conservatieven in de meerderheid zijn. Door de recente ontwikkelingen in de VS is het thema abortus ook bij ons op de voorgrond geraakt. Hiervan getuigen de hevige reacties in de media door zowel progressieven, feministen als pro abortus militanten.
In België wil men zelfs het “recht” op abortus in de grondwet vastleggen, zodat niemand dit nog in vraag kan stellen. Progressieven zijn het namelijk niet gewoon, dat hun ideologische stokpaardjes teruggedraaid worden. Integendeel, dit maakt ze, als producten van de antiautoritaire opvoedingsstijl van hun babyboomer ouders, even driftig als verwende kleuters die een keertje hun zin niet krijgen. Hoewel hun hysterie, die tegenwoordig in kleuren en geuren op Youtube of Tiktok te bewonderen is, voor sommigen misschien op de lachspieren werkt, lijkt het misschien beter om deze reacties niet te onderschatten.
Het Christendom wordt door vele pro abortus militanten, maar ook door de gewone publieke opinie, namelijk almaar meer gezien als een rem op de vrijheden van niet-gelovigen. De geseculariseerde Westerse mens voelt zich, ondanks zijn zogenaamde “emancipatie” van alles wat religieus is, intuïtief “veroordeeld” door de Katholieke Kerk wegens haar tijdloze mening over oa abortus, het homohuwelijk, vrije seksualiteit, samenwonen, scheiden en hertrouwen etc. Ook al is hij niet langer lid van de Katholieke Kerk, voelt hij nog steeds dat subtiele vingertje van de Christelijke moraal, dat knaagt en schuldgevoelens oproept. Nu Christenen hebben bewezen, dat ze nog enige invloed kunnen hebben op de wetgeving (er is zelfs een Amerikaanse opperrechter die het recht op contraceptie en het homohuwelijk wil terugdraaien), voelen opposanten zich in de hoek geduwd. En dit is niet zonder gevolgen. Wat vandaag start met vandalisme en vooral verbale haat tegen Westerse Christenen en hun heiligdommen, zou wel eens kunnen uitdraaien tot daadwerkelijke beperkingen op hun religieuze vrijheid of daden van geweld.
Ook binnen de Kerk wordt de polarisering tussen de harde kern die de traditionele leer strikt aanhangt, en een groeiende massa, die in verschillende gradaties “wil meegaan met de tijd”, steeds groter. Voor zowel culturele Katholieken als progressieve gelovigen binnen de Kerk, groeit de indruk, dat morele rechtlijnigheid vooral iets is voor “hyperkatholieken”, een vervelende, traditiegetrouwe minderheid die men het liefst zo snel mogelijk de mond wil snoeren, vooral om het eigen politiek correcte imago te vrijwaren. Heel wat clerici willen na alle seksschandalen binnen de Kerk nu vooral sympathiek, niet veroordelend en hedendaags overkomen. Daarvan getuigen de vele pogingen van o.a. Paus Franciscus om conservatieve Katholieken als fossielen uit een andere tijd te onderdrukken.
Moeten traditiegetrouwe Katholieken daarom zwijgen? Zeker niet. Ook al zijn ze slechts met weinigen, hun profetische stem drukt uit, wat niemand meer durft te zeggen. Namelijk dat de moraal niet relatief of tijdsgebonden is en dat niemand een absoluut recht zou mogen hebben op leven en dood. Ook niet als men toevallig vrouw is – wat het concept vrouw in deze tijden van transseksualiteit en gender ideologie nog moge betekenen. Vrouwenrechten stoppen namelijk, waar de rechten van anderen beginnen, en daar horen ook ongeboren kinderen bij. Rest nog te definiëren wat de waarde is van een menselijk leven. Voor Katholieken zou dit al duidelijk moeten zijn, maar deze oeroude discussie lijkt in onze geseculariseerde maatschappij verre van afgerond.
Een zware historische vergissing van 50 jaar geleden is rechtgezet. Een enorme opluchting!
Terecht wijst u op de polarisering. De strijd tegen de “conservatieven” zal de inzet worden in de parlementsverkiezingen (november). Enkel zo kunnen de “Democraten” posities houden nu de economische situatie zo verslechtert, denk aan de stijgende hypotheekrentes, de stijgende voedselprijzen, schaarste van producten, nakende rantsoenering van de in de industrie en landbouw onontbeerlijke diesel enz.